________________ વીરશિરોમણિ વસ્તુપાળડાબોલું માણસ મને ગમે ખરૂં; પણ કાંઈક તે બોલવું જોઈએ ને ?" મેનકાએ કહ્યું. - " હા, પણ તે શરમાળ હેવાથી અપરિચિત માણસ સાથે બહુ બેલતી નથી. તમારે પરિચય જેમ જેમ વધતું જશે, તેમ તેમ તેની શરમ ચાલી જશે અને તે તમારી સાથે હસી મળીને બેલશે.” તેજપ્રભાએ કમળા તરફ જોઈને કહ્યું. * " હા એ વાત ખરી. અપરિચિત માણસની સાથે વાતચિત્ત કરતાં જરા ક્ષોભ થાય ખરો.” મેનકા એમ કહીને ઉભી થઈ. " હવે હું જઇશ, તેજપ્રભા બહેન! પણ તમે કઈ કઈવાર મારા આવાસે આવતાં રહેજે. કહો તો આજકાલ તમે કહો ત્યારે મારી દાસીને તમને તેડવા માટે મોકલું ?" “હવે આપણે ઓળખાણ થઈ છે એટલે અમે પણ તમારાં મકાને આવશું " તેજપ્રભાએ પણ ઉભા થતાં કહ્યું. " અને તમે પણ કાઈ કોઈ વાર આવતાં રહેજે.” “બહુ સારૂ.” એમ કહી હસીને મેનકા ચાલી ગઈ. - તે ગયા પછી તેજપ્રભાએ કમળાને પૂછ્યું. “આ સ્ત્રીને તમે ઓળખી કે નહિ ?" કેમ, તેણે તેની ઓળખાણ પિતાની જાતેજ આપી હતી ને ?" કમળાએ સામો સ્વાલ કર્યો. , " ત્યારે તમે તેને ઓળખી નથી.” તેજપ્રભાએ કહ્યું. “ગૃહસ્થની સ્ત્રી બનીને તથા વિજ્યા નામ ધારણ કરીને આવેલી એ સ્ત્રી બીજી કઈ નહિ પણ તમારી શકય બનીને બેઠેલી કળાવતી મેનકા હતી.” “મેનકા !" કમળાને અવાજ ફાટી ગયે. “શું કહે છે ? એ ભલી અને ભોળી જણાતી સ્ત્રી મેનકા હતી ?" અવશ્ય. પણ શું તમે તેને ભલી અને ભોળી માનો છો ? " તેજપ્રભાએ જવાબ આપતાં પૂછ્યું. - “પણ તે અહીં ખંભાતમાં ક્યાંથી ?કમળાએ જવાબ આપવાને બદલે પ્રશ્ન કર્યો. મને પણ એજ પ્રશ્ન થાય છે.” તેજપ્રભાએ ઉત્તર આપે. કમળાનાં મુખ ઉપર નિરાશા અને તેજપ્રભાનાં મુખ ઉપર આશ્ચર્ય આ વખતે છવાઈ રહ્યાં હતાં.