________________ વીરશિરોમણું વસ્તુપાળ. હા, તમારાજ ઉપર અને તે એટલાં બધાં કે જેની સમાજ નહિ.” અનુપમાએ ગંભીરતાથી કહ્યું. પઘાની ઉદાસિનતા અને દિલગીરી ચાલી ગઈ અને તેના બદલે તે આશ્ચર્ય અને અજાયબીમાં ગરકાવ થઈ ગઈ. તેણે જીજ્ઞાસાથી પૂછયું. “ભાભી ! પણ એવું શું કારણ બન્યું છે કે જેને લઈને આજે તમે મારા ઉપર ગુસ્સે થયા છે?” - “કારણ એજ કે તમે ઉદાસ અને ચિંતાતુર શા માટે રહ્યા કરો. છે ?" અનુપમાએ કારણ દર્શાવતાં પૂછ્યું. “મારી ઉદાસિનતા અને ચિંતા એ શું તમારા ગુસ્સાનું કારણ છે? પદ્માએ વધારે આશ્ચર્ય પામતાં પૂછયું. “હા.” અનુપમાએ પૂર્વવત ગંભીરતાથી ઉત્તર આપે. “ભાભી! તમે મારી મશ્કરી કરે છે.” પડ્યાએ સહજ હસીને કહ્યું. ના, પવા બહેન ! હું તમારી મશ્કરી કરતી નથી. હું જે કહું છું, તે સાચું જ કહું છું.” અનુપમાએ કહ્યું. ત્યારે તમારે ગુસ્સે અજબ પ્રકારનો ગણી શકાય, ભાભી!” પદ્માએ કહ્યું. બરાબર છે.” અનુપમાએ કહ્યું. “જેવી તમારી ચિંતા અને દિલગીરી અજબ પ્રકારનાં છે, તેજ મારે ગુસ્સો પણ અજબ પ્રકારનું છે. પડ્યા અનુપમાનાં કથનને બરાબર સમજી શકી નહિ. તેણે કંટાબીને કહ્યું. “ભાભી ! તમારાં માર્મિક કથનને હું સમજી શકતી નથી. હું તે ફક્ત તમને એટલું જ કહું છું કે જે મારાથી કાંઈ ભૂલ થઈ હોય, તો તે માટે મને ક્ષમા આપશે.” - “પણ તમારાથી એવી ગંભીર ભૂલ થઈ છે કે તે માટે તમને ક્ષમા આપી શકાય તેમ નથી.” અનુપમાએ શાંતિથી કહ્યું. શું એવડી મોટી ભૂલ મારાથી થવા પામી છે?” પડ્યાએ સરલતાથી પૂછયું. હા. અને તે માટે તમને શી શિક્ષા કરવી, એને જ હું હવે વિચાર કરું છું. "અનુપમાએ જવાબ આપતાં કહ્યું. - “જે શિક્ષા કરવી હોય, તે કરો; હું સહન કરવાને તૈયાર છું.” પંડ્યાએ નિખાલસ દિલથી કહ્યું. અનુપમાને લાગ્યું કે ભળી પડ્યા પોતાના મર્મને સમજી શકશે નહિ અને તેથી તેણે સ્પષ્ટતાથી વાત કરવાનો વિચાર કર્યો