________________ કપાળ. .27 F આનંદ પૂર્વક કહ્યું. “જેવું તમારું નામ છે, તેવું જ તમારું સઘળું મધુર છે; ઈશ્વરની લીલા અપાર છે.” મધુરીએ હાસ્ય કર્યું, તેની વિશાળ આંખો તેજથી ચમકવા લાગી અને તેનું પ્રફુલ્લ મુખ ખીલી ઉઠયું. તેણે દેખીતી શાંતિ અને ગંભીરતાથી કહ્યું. “રાજકુમાર ! આપ જેવા મેટા માણસ અને માનથી બોલાવે છે, એ મને ઠીક લાગતું નથી. આપે તો મને તુંકારથીજ બોલાવવી જોઈએ. વળી પ્રેમના વિષયમાં તમે કરતાં તુંકાર વધારે આનંદજનક છે; કારણ કે તમે કરતાં તું શબ્દમાં મજા વિશેષ છે.” હવેથી હું તને તુંકારાથીજ બેલાવીશ. " વીરમે તરત જ કહ્યું. બહુ સારૂં” મધુરીએ કહ્યું. “હવે રાજકુમાર ! આપે મને જેમ એક પ્રશ્ન પુછો છે, તેમ હું પણ આપને એક પ્રશ્ન પુછવા માગું છું.” વીરમે કહ્યું “ખુશીથી પુછ. એક નહિં પણ અનેક પ્રશ્ન પુછવાની તને સ્વતંત્રતા છે, મધુરી !" “મારે પ્રશ્ન આપનાં નામ અને ઓળખાણ જાણુવાને નથી; કારણ કે આપને-પાટણના ભવિષ્યના મહારાજાને કાણું એાળખતું નથી ? હું તે આપને એજ પૂછવા માગું છું કે આપ ઉદાસ કેમ રહ્યા કરે છે ? આપનું મુખ ચિંતાતુર કેમ જણાય છે ?" મધુરીએ પ્રશ્ન કર્યો. ખરી રીતે વીરમ ઉદાસ કે ચિંતાતુર નહોતો. અલબત તેનાં હૃદચની ઉડાણમાં સહજ ઉદાસીનતા અને ચિંતા હતી, પરંતુ દેખીતી રીતે તે ઉદાસ કે ચિંતાતુર જણાતો નહોતો. તેમ છતાં મધુરીએ એ સંબંધી પ્રશ્ન પૂછળ્યો, ત્યારે તેને ચિતાનું સ્મરણ થઈ આવ્યું. પિતાને તિરસ્કાર વીસલની લેકપ્રિયતા અને મંત્રીઓની ખટપટ, એ તેની ચિંતાનાં કારણે હતાં અને જે કે તે મધુરીના મેહપાશમાં પડીને તેમને વીસરી ગયો હતો, તો પણ મધુરીના પ્રશ્નથી તેને તે યાદ આવ્યાં અને તેના મુખ ઉપર ચિંતાની કાલિમા પથરાઈ ગઈ. તેણે જવાબ આપતાં કહ્યું. “મધુરી ! મારી ચિંતાનું કારણ જાભણવાની તને અગત્ય નથી. એથી આપણો આનંદ અને આપણું મોજમજા લુંટાઈ જાય તેમ છે.” મને લાગે છે કે આપને મારા ઉપર વિશ્વાસ નથી.” મધુરીએ ગંભીર બનીને કહ્યું. “વિશ્વાસ! મારી મધુરી ઉપર શું મને વિશ્વાસ નથી ?" વીરમે સ્વાભાવિક આતુરતાથી કહ્યું. “હાજ તે. વિશ્વાસ હોય તો આપની ચિંતાના કારણને શા માટે મને કહેતા નથી?” મધુરીએ પૂર્ણ ગંભીરતાથી સ્વાલ કર્યો.