________________ 24 વીરશિરોમણી વસ્તુપાળ. ઉઠી અને પલંગ ઉપર વીરમની પાસે જઈને બેઠી. વીરમને એટલું જ જોઈતું હતું. - હવે તેઓ લજજાનો ત્યાગ કરી આનંદી વાતોમાં પડ્યાં. પણ તેમની વાતે બહુ વાર ચાલી નહિ. ડીજ વારમાં એ સુંદરીની દાસીએ દ્વારમાં ઉભા રહીને ગુપ્ત સંકેત કર્યો. સુંદરી એને ભાવાર્થ સમજી ગઈ. * તેણે વીરમના પાસમાંથી ઉડીને કહ્યું. રાજકુમાર ? આપ હવે પુનઃ અહીં કયારે પધારશે ?" “કયારે ?" વિરમે કહ્યું. " પ્રથમ અહીંથી જવાનું મનજ થતું નથી એટલે જ્યારે આવશે, એ પ્રશ્ન રહેતું નથી, પરંતુ બીજી રીતે વિચાર કરતાં ગયા સિવાય ચાલે તેમ નથી એટલે જવું તે પડશેજ. ઘણું કરીને આવતી કાલેજ બરાબર આ વખતે અહીં આવીશ.” એટલું કહીને વીરમ ઉડ્યો અને એ સુંદરીની રજા લઈને ઓરડાની બહાર નીકળ્યો. જે માગેથી તે આ આવાસમાં આવ્યો હતો, તેજ માર્ગે તે આગળ ચાલ્ય અને નાના પ્રવેશદ્વાર પાસે આવી પહોંચ્યું. દ્વાર ઉઘાડું જ હેવાથી તે તરતજ બહાર નીકળ્યો. તેને ઘોડે તૈયાર ઉભો હતો, તે ઉપર સ્વાર થઈને તે આગળ રવાના થયો. બરોબર આ સમયે કાષાયવસ્ત્રધારી સંન્યાસીએ તે દ્વારમાં પ્રવેશ કર્યો. વીરમે તે જોયું અને તેને સહજ આશ્વર્ય ઉત્પન્ન થયું; પરન્તુ ત્યાં વધારે વાર નહિ રોકાતાં પેલી સુંદરીનાં રૂપનું ધ્યાન ધર આગળ ચાલ્યો ગયો. પ્રકરણ 4 થું. કપટજાળ. શરે અને સાહસીક વીરમ પિલી અજાણી સુંદરીની મોહજાળમાં દિનપ્રતિદિન વધારે ને વધારે સપડાતો જતો હતો. તેને વીરમગામ જવાની અગત્ય હતી. તેના દાદા લવણપ્રસાદે પણ તે માટે તાકીદ કરી હતી; પરંતુ પાટણમાંથી ખસવાનું તેને મન થતું નહોતું. એ અજાણી સુંદરી કોણ છે અને તે તેને માટે ચાહે છે, એ વિષે વીરમે કાંઈ તપાસ કરી નહતી. તે તે રસલુપી ભ્રમરની પેઠે એ સુંદર બાળારૂપી માનવી પુષ્પ ઉપર આગળ કે પાછળની દરકાર કર્યા વિના ગુંજારવ કરી રહ્યો હતો. પ્રત્યેક દિવસે વીરમ એ સુંદર નારને ભેટવા જતો હતો અને