________________ 22 વીરશિરોમણી વસ્તુપાળ જુવાન હતા. જુવાનીની સબળતાની સાથે તેનામાં નિર્બળતાઓ પણ હતી અને તેથી સુંદર અને વળી સજીવ વસ્તુ જેવાથી તેને આશ્ચર્ય ઉત્પન્ન થાય, તે તે માનવી સ્વભાવ પ્રમાણે સ્વાભાવિક હતું. વીરમને આશ્ચર્ય ઉત્પન્ન કરાવનાર જે સજીવ વસ્તુ એ ઓરડામાં હતી, તે એક નવયૌવના અને સુંદર બાળા હતી. વીરમે જ્યારે એરડામાં પ્રવેશ કર્યો, ત્યારે તે પલંગ ઉપર આડી પડેલી હતી અને કેમ જાણે કોઈના આગમનની રાહ જોઈ રહી હોય નહિ ? એમ તેની મુખચય ઉપરથી જણાતું હતું. વીરમને જોઈ તે એકદમ ઉભી થઈ ગઈ. તેનાં સુગોળ મુખ ઉપર સ્મિત હાસ્ય તરી આવ્યું. તેણે વિનયભરેલા સ્વરે કહ્યું. “પધારે યુવરાજ ? આપને આવી રીતે બોલાવવા માટે હું આપની ક્ષમા ચાહું છું; " એમાં ક્ષમા માગવાની અગત્ય નથી પણ કહે મને અત્રે શા માટે બોલાવ્યો છે?” વીરમે સ્વાભાવિક આતુરતાથી પ્રશ્ન કર્યો. ઉતાવળ શી છે? યુવરાજ! આપ જરા નિરાતે આ પલંગ ઉપર બેસો અને મને આપનું રાજકુમારને યોગ્ય સ્વાગત કરવા દો. પછી આપણે વાર્તાલાપ કરશું. " તે સુંદરીએ સ્વાભાવિક શાંતિથી જવાબ આપે. વીરમને કાંઈ ઉતાવળ નહોતી. તે તરતજ પલંગ ઉપર જઈને બે અને પેલી સુંદરી તેની સામે ઉભી રહી. ડીજ વારમાં પેલી પ્રૌઢા ખાવાના તથા પીવાના મિષ્ટ પદાર્થો લઈને આવી પહોંચી અને તેમને વીરમની નજીક પલંગ ઉપર ગોઠવીને ચાલી ગઈ. આવા પ્રકારનું સ્વાગત જોઈને વીરમે સ્વાભાવિક જીજ્ઞાસાથી પુછયું. “સુંદરી ? તમે મને કદાચ ઓળખતા હશે; પરંતુ હું તમને ઓળખતે નથી–અરે ! તમને કદિ જોયા પણ નથી. તે છતાં તમે મારું આટલું બધું સન્માન અને સ્વાગત શા માટે કરે છે એ હું સમજી રાત નથી.” સુંદરીએ જરા મુખને મલકાવીને કહ્યું. “રાજકુમાર ! આપ પાટના ભવિષ્યના રાજા છે અને હું પ્રજાજન છું. પ્રજાજને રાજાનું યોગ્ય આતિથ્ય કરવું, એ તેને ધર્મ છે અને એ ધર્મને લક્ષમાં રાખીને જ મેં આ ગોઠવણ કરી છે. એટલે એ માટે આપને આશ્ચર્ય પામવાનું કાંઇ કારણ નથી. " તે પછી વીરમે કાંઈ નહી બેલતાં હાજર રાખેલા પદાર્થોમાંથી