________________ વોશિરામણું વસ્તુપાલમંદિરની દેવીએ ! તમારાં મીઠાં અને ખરાં કર્તવ્યને દર્શાવનારાં વચને 'સાંભળીને મારો શેક ચાલ્યો ગયો છે અને મને હૃદયમાં આનંદનો અનુભવ થાય છે. માતા-પિતાના ચિર વિયોગનું દુઃખ તે ઘણું મોટું છે; પરંતુ મનમાં માત્ર તેનો જ વિચાર કરીને બેસી રહેવામાં ડહાપણ નથી; કિન્તુ તેમના શ્રેયને માટે સત્કાર્યો કરવા, એજ જરૂરનું છે, એવું તમારૂં કથન મને કેવળ યોગ્ય જણાય છે; પરંતુ કહે, મારે ક્યાં અને કેવાં સત્કાર્યમાં જોડાવું જોઈએ ?" - વસ્તુપાળના છેલ્લા પ્રશ્નથી લલિતા અને સૌખેલતા ક્ષણભર વિચારમાં પડી ગઈ. છેવટે લલિતાએજ બોલવાની શરૂઆત કરી અને કહ્યું. " જીવનનાથ ! આપ પોતેજ સુચતુર, દક્ષ અને કર્તવ્યકુશળ છો, તે છતાં અમને કર્તવ્યની દિશા પૂછીને અમારાં મહત્વને વધારો છે, એ આપનાં દિલની કાંઈ જેવી તેવી ઉદારતા નથી. વસ્તુતઃ તે અમે આપની દાસીઓજ હોવાથી અને આપને કર્તવ્યની દિશાને કેવી રીતે દર્શાવી શકીએ ?" ખરૂં છે; મારી બહેનનું કથન સત્ય છે, નાથ ! અમે આપને કર્તવ્યની દિશાને શી રીતે બતાવી શકીએ ?" સૌખ્યલતાએ તેની બહેનનાં કથનને અનુમોદન આપ્યું. - લલિતા અને સૌખ્યલતા !" વસ્તુપાળ ઉત્તર આપતાં કહ્યું. કર્તવ્યની દિશાને અમે શી રીતે દર્શાવીએ, એ તમારી વિનયશીલતા પ્રશંસનીય છે. તમે એ રીતે વિનયશીલતા જણાવીને તમારી લઘુતા બતાવો છે, એ હું જાણું છું; પરંતુ ખરી રીતે તમે ઉભય ચતુરા અને સંસ્કારી છે અને તેથી મને મારા કર્તવ્યનું ભાન કરાવવાને માટે સમર્થ છો માટે મારે કયા અને કેવાં સત્કાર્યમાં જોડાવુ, એ હું તમારી પાસેથી જાણવા માગું છું અને તે તમારી બન્નેની પાસેથી જૂદું જુદુ જાણવાનો મારી ઈચ્છા છે.” “બહુ સારૂ, નાથ ! જ્યારે આપની એવી ઈચ્છા છે, ત્યારે અમે અમારી શુદ્ધ મતિ અનુસાર આપે કયા અને કેવા સત્કાર્યમાં જોડાવું જોઈએ, એ વિષે યોગ્ય માર્ગને દર્શાવશું.” લલિતાએ પોતાના પતિની ઈચછાને સ્વીકાર કરીને સૌ લતા પ્રતિ જોઈને પૂછ્યું. “ઠીક, બહેન! પ્રથમ હું જ કહ્યું કે તું કહીશ?” “પ્રથમ તમે જ કહો; કારણ કે હું નાની હોવાથી મારી મતિ