________________ પાટણના સામંતે. એમ કે ? આખું પાટણ તે આ આવાસને સૌરાષ્ટ્રનો એક રાજપૂત કે જે હાલ ગુજરાતના નાથની સેવામાં છે, તેના આવાસ તરીકે ઓળખે છે, જ્યારે તમે તેને વામનસ્થલીના રાજકુમારના આવાસ તરીકે ઓળખો છે, એ આશ્ચર્યની વાત છે. ઠીક; પરંતુ તમને આવી ચોરીછુપીથી અહીં આવવાનું અને પાછા ચાલ્યા જવાનું શું પ્રયોજન છે?” તે પુરૂષ વ્યકિતએ પુનઃ ભારપૂર્વક પૂછ્યું, પ્રયોજન ?" વિરધવલે સામે પ્રશ્ન કર્યો. “એ જાણવાની તમને શી અગત્ય છે ?" “અગત્ય છે, ત્યારે જ પૂછું છું અને તેને સ્પષ્ટ ઉત્તર તમારે આપ પડશે જ.” તે પુરૂષે સવિશેષ ભારથી કહ્યું. “પણ હું પ્રયોજન જણાવવા માગતા નથી, તેનું કેમ ?" વિરધવળે જરા મશ્કરીની ઢબે કહ્યું. “વીરધવલ ! તમે એમ માનતા હશે કે તમે પાટણના યુવરાજ થયા છે એટલે તમારાં ગમે તેવાં વર્તનને હું ચલાવી લઈશ, પરંતુ એ તમારી ભૂલ છે. પ્રથમ તો અમે તમને યુવરાજ તરીકે માનતા જ નથી. મહારાજા ભીમદેવ પછી પાટણની ગાદીનો ખરે હક્કદાર ત્રિભુવનપાળ છે અને તેજ પાટણને યુવરાજ થઈ શકે છે. અમે પાટણના સામંત તમને યુવરાજ ગણતા જ નથી; માટે તમારા મનમાં એવું અભિમાન હોય, તે તેને ત્યાગ કરીને મેં તમને જે પ્રશ્ન પૂછે છે, તેને સીધી રીતે એકદમ જવાબ રાપો અને નહિ તે મારે મારી તલવારને મ્યાનમુક્ત કરવી પડશે. પુરૂષ વ્યક્તિએ રોષપૂર્વક કહ્યું. - “ગુજરાતના ના માંડલિક રાજાનો કુમાર મને યુવરાજ ન ગણે, એ સ્વાભાવિક છે; પરંતુ મને તેની દરકાર નથી. તમે મારી પાસેથી તલવારથી અહીં આવવાનું પ્રયોજન જાણવા માગે છે, તે હું તેને ઉત્તર તલવારથી આપવાને તૈયાર છું.” એમ કહી વીરધવલે મ્યાનમાંથી તલવારને બહાર ખેંચી કહાડી. તે પુરૂષે પણ તેજ ક્ષણે પિતાની તલવારને મ્યાનમુક્ત કરી. બન્નેની તલવાર ચંદ્રના રૂપેરી અજવાળામાં વિદ્યુલતાની જેમ ચમકી ઉઠી. " કહે, હવે તમારે તમારા પ્રશ્નના ઉત્તરને જાણ છે? હા, તે તેના ઉત્તરને આપવાને મારી તલવાર તૈયાર જ છે.” વિરધવળે જેરથી કહ્યું.