________________ વિરશિરોમણિ વસ્તુપાળ. તારી. પાસેથી જવાનું ગમતું નથી, પરંતુ સૂર્યાસ્ત થઈ ગયો છે અને તેથી મારે હવે જલ્દી ચાલ્યા જવું જોઈએ.” એ પ્રમાણે કહીને તે યુવકે પિતાના કંઠમાંથી પુષ્પની માળા કહાડીને જયલતાને પહેરાવી દીધી અને ત્યારબાદ તેના કમળ કરને પુનઃ એક વાર મૃદુતાથી દાબીને તે એકદમ ત્યાંથી ચાલ્યો ગયો. ક, મનમેહક સુંદરી જયલતા યુવકને જતો જોઈને નિઃશ્વાસ ઉપર નિશ્વાસ મુક્તી સ્થિર ભાવથી જ્યાં ઉભી હતી, ત્યાંજ ઉભી રહી. ચંદ્રના ઉજજવલ પ્રકાશમાં તેનું મુખ વધારે દીપાયમાન લાગતું હતું અને જાણે જયલતાનાં દીપાયમાન મુખચંદ્રને નિહાળી નભોમંડવામાં વિરાજતો ચંદ્ર શરમાતે હોયને ? એમ દર્શાવવાની ખાતર વારંવાર વાદળામાં છુપાઈ જતા હતા. પ્રકરણ 4 થું. પાટણના સામંત. યુવક જૂદી જૂદી કલ્પનાઓ કરતા જયલતાના આવાસની વાડીમાંથી બહાર નીકળતા હતા, તે વખતે પાછળથી જોઈએ તેના ખભા ઉપર જોરથી હાથ મૂક્યો. યુવકે તુરત જ ચમકીને પાછા વળીને જોયું અને કહ્યું, “કેણ છે ?" “કેણ, વિરધવલ !" યુવકના ખભે હાથ મૂકનાર પુરૂષ વ્યકિતએ સામે પ્રશ્ન કર્યો. પિતાનું નામ સાંભળીને યુવક પુનઃ ચમ. તે ધારતો હતો કે પિોતે વેશ બદલ્યો હોવાથી પિતાને કેઈ ઓળખશે નહિ; પરંતુ તેની ધારણા ખોટી પડી અને તેથી તેણે ગુપ્ત રહેવાની સાવચેતી રાખવાની દરકાર વિના પૂછ્યું, “કેમ ?" “કેમ શું ? તમે જાણે છે કે આ આવાસ કેનો છે?” પુરૂષ વ્યકિતએ ભાર દઈને પૂછયું.. - " હા, હું સારી રીતે જાણું છું કે આ આવાસ વામનસ્થળીના રાજાના કુમાર સાંગણનો છે.” વીરધવળે નિર્ભયતાથી જવાબ આપે. તે યુવક વારધવળ જ હતા, એમ સ્પષ્ટ કહેવાની હવે અગત્ય - હેતી નથી. આ
