________________ વીરશિરોમણિ વસ્તુપાળ. તેનાં મુખચંદ્રમાંથી અમૃતની ધારા વહેવા માંડી. " આજે આટલું બધું મોડું કેમ થયું ?" એ સામેથી ઉત્સાહથી ચાલ્યા આવતાં યુવકે પ્રત્યુત્તર આપ્યો. “કોણ કહે છે કે આજે મોડું થયું છે? હું તો હંમેશાં જે વખતે આવું છું, તેજ વખતે બરાબર આવી પહોંચ્યો છું.” . " કહું છું કે આજે તમે મેડા આવ્યા છે; પરંતુ ભૂલું છું; મારે તમને મોડા આવવા માટે શા માટે પૂછવું જોઈએ ?”તે બાળાએ કાંઈક વ્યંગમાં અને કાંઈક અભિમાનમાં કહ્યું. " જલતા ! તું નિરર્થક ક્રોધ કરે છે. મારાથી ડું અવાયું હોય, તે તું મને ક્ષમા આપ; કારણ કે તારે કૃત્રિમ ક્રોધ પણ મારાથી સહન થતું નથી.” યુવકે શાંતિથી કહ્યું. : " હા, જાણું છું કે મારે કૃત્રિમ ક્રોધ તમારાથી હવે સહન થવાનો નથી; કારણ કે તમે હવે યુવરાજ થયા ખરા !”જયલતાએ પુનઃ વ્યંગમાં કહ્યું. “હું યુવરાજ થયા, એ વાત ખરી છે, પરંતુ એથી તું શું કહેવા માગે છે ? તું એમ માને છે કે શું હું તને ચાહીશ નહિ ?" યુવકે આદુસ્તાથી પૂછયું. કે, “એમ માનું છું કે નહિ, એ જુદી વાત છે પરંતુ તમે મને ખરા હૃદયથી ચાહતા હે, તે કોઈ દિવસ નહિ ને આજે મોડા કેમ આવ્યા ? ડું આવવું, એ તમારા મનથી તે સહજ વાત હશે; પરંતુ અમારાં હૃદયને કેમ થતું હશે, તે તમે કાંઈ જાણો છે " તે બાળાએ અભિમાનપૂર્વક કહ્યું. અભિમાનથી તેનાં નેત્ર-કમળમાંથી બે-ચાર અધૂબિંદુઓ સરી પડ્યાં. - તે યુવક જયલતાની નજીક ગયો અને તેનાં અબુઓને લુછી નાંખ્યાં. તેણે તેના કોમળ કરને મૃદુતાથી દાબીને કહ્યું. “જયલતા ! મારાં મેડાં આગમનથી આજે તને બહુજ. માઠું લાગ્યું જણાય છે અને તેથી હું તને આગ્રહથી કહું છું કે તે માટે તું મને ક્ષમા આપ. હવેથી હું બરાબર અને નિયમિત વખતે જ આવીશ; પરંતુ તે આ માળા કેનાં માટે તૈયાર કરી છે ?" છેવટના પ્રશ્નથી ભોળી બાળાને ક્રોધ ચાલ્યો ગયો અને તેનું મુખકમળ પૂર્વવત આનંદથી ખીલી ઉઠયું. તેણે હર્ષાતિરેથી કહ્યું. કાના માટે શું તમારા માટે જ છે.”