________________
સંગ કરવા છતાં ડાઘ લાગ્યા-લગાડ્યા વગર પવિત્ર રીતે બહાર નીકળ્યા હતા. વેશ્યાને ઘર્મ પમાડી ઉત્તમ ધર્મારાધના કરનારી શ્રાવિકા બનાવી. રાગના ઘરમાં રહી રાગ વિજેતા થયા. તેથી જ ૮૪ ચોવીશી સુધી તેઓનું નામ નિર્મળ બ્રહ્મચર્યના કારણે લોકજીભે ગવાશે.
આજ કારણે સુપંથ ઘણો જ કઠીન છતાં આવકારદાયી છે. એ પંથે ચઢ્યા પછી પંથને જાળવી રાખવો એ પણ કષ્ટદાઈ છે. દુઃખને ભોગવ્યા વિના ઘર્મક્રિયા દ્વારા પરમપદ–મોક્ષ સુધી પહોંચાતું નથી.
સુપંથી જીવડા આર્તધ્યાન, રૌદ્રધ્યાન ન કરે. ધર્મની નિંદા-અવહેલના ન કરે, ઘર્મની ઉપેક્ષા ન કરે, કુસંસ્કારવાન ન હોય. જ્યાં જ્યાં ઘર્મી દેખાતો હોય ત્યાં ત્યાં દોડીને જાય. શક્તિ ગોપવ્યા વિના ભક્તિ કરે. આવું અનુકરણીય, અનુમોદનીય, અભિનંદનીય જેનું જીવન હોય તેના માટે ઘર્મના દ્વાર હંમેશાં ખુલ્લા જ હોય.
જગતમાં પુણ્યના ઉદયવાળા અને પાપના ઉદયવાળા જીવો જોવા મળે છે. પુણ્યના ઉદયવાળા પુણ્યનો ભોગવટો કરી લેવાના જ દ્રષ્ટિવાળા હોય તો હકીકતમાં એ પાપના નવા બંધનું કાર્ય કરે છે. દા.ત. ઘરે જ્યાં સુધી આવ્યા ન હોઈએ ત્યાં સુધી સડક ઉપર પ્રવાસ કરતાં તડકો, ગર્મી, પરસેવાની પરવા ન કરીએ. પણ જ્યાં ઘરમાં પ્રવેશ કર્યો ત્યાં ભોગના સાધનો એરકંડીશન્ડ, પંખા આદિ ચાલુ કર્યા વિના ન રહીએ. આ ઉપરાંત પાંચ-દશ મિનિટ સુધી પંખાના સહવાસથી શરીર શાંત થઈ જાય તો હવે જરૂર નથી એમ સમજી પંખો બંધ પણ ન કરીએ. - ટૂંકમાં પુણ્યના ઉદયને ભોગવવા પાપ બાંધીએ. બાંધ્યા વગર ન રહીએ. એજ રીતે પાપના ઉદયવાળા જીવો પુણ્ય તો ન જ બાંધે. પણ મારે પંખાની હવા લેવી એવું એ નક્કી કરે. તેથી જ જે સુપલી હોય પુણ્યને ભોગવવા માટે તૈયાર ન થાય ને પાપના ઉદયે સમતાપૂર્વક ભોગવી લેતાં પાછો ન પડે.
પ્રેમ પાછળ ત્યાગ કરવો પડે છે, એ વાત સૌ જાણે છે. પણ સ્વાર્થમય પ્રેમ હોય તો ? વીતરાગ પરમાત્માની સાથે પ્રેમ કરવો છે. તો ત્યાગ શું કરવો પડે ? એવું કોઈ તમને પૂછે તો જવાબ શું આપો? સાચી રીતે વીતરાગ પરમાત્મા સાથેનો પ્રેમ વીતરાગી થવા માટે કરવાનો હોય છે. આસક્તિ નહિ, અનાસક્ત ભાવે કરવાનો હોય છે. હૃદય મંદિરમાં રહેલા કષાયો રાગ-દ્વેષ ત્યજીને કરવાનો હોય છે. જો એ કક્ષાએ વિતરાગ સાથે સંબંધ બાંધીશું તો કોઈ પણ દિવસ કોઈ પણ સ્થળે દ્રષ્ટિ જશે કે ઠરશે નહિ. આનું જ નામ સુપલ.
એવા અભંગ દ્વારે જઈ આપણું વિવિધ રીતે જીવન સફળ કરી લઈએ એજ મંગળ કામના...