________________
જ હે કિરતાર ! મને આધાર તારો
તો શું હું સાવ નિરાધાર છું ? ધન - સંપત્તિ પરનો મારો મોટો ભરોસો પણ સાવ પોકળ નીવડશે ? જીવનમાં સાચા સુખશાન્તિ મને પૈસા થકી નહિ જ મળે ? રોગો, વૃદ્ધત્વ અને મૃત્યુને મારી ભરેલી તિજોરીની કોઈ જ શરમ ખરેખર નહિ જ નડે ? પાસબુકનો જંગી આંકડો મારા મૃત્યુને સુધારી નહિ જ શકે ? ૫-૨૫ લાખ ખર્ચ નાંખવાથી સદ્ગતિ ખરીદી નહીં જ શકાય? પરિવાર અને સ્વજનો પણ સ્વાર્થના જ સગા છે ? વિશ્વાસઘાતની ચમચમતી તમાચ તે બધા શું મને ગમે ત્યારે મારી દેશે ? કેન્સર કે પેરાલિસિસથી હું ઘેરાઇ જાઉં તો તે સ્વજનો મારાં દુઃખમાં ભાગ નહિ જ પડાવે ? મૃત્યુ મને ઉપાડી જશે ત્યારે લાચાર વદને તે બધા માત્ર જોયા જ કરશે? મારી પ્રાણપ્યારી અઢળક ભોગસામગ્રીઓ પણ મને બચાવવા કોઈ પ્રયત્ન નહિ કરે ? વરસોથી દીવાનખાનામાં લટકતું મારું પ્રાણપ્યારું કલાત્મક કાચનું ઝુમ્મર પણ મારા મૃત્યુના આઘાતથી ધબક દઈને તૂટી નહિ પડે ? સગા ભાઈ સામે કોર્ટે ચડીને જે દુકાનનો માલિકી હક પ્રાપ્ત કરેલો તે દુકાન પણ મારા મૃત્યુનો કોઈ પ્રતિભાવ નહિ બતાવે? સ્ટીલનું કબાટ, દીવાલ પરનું ઘડિયાલ, ડ્રોઇંગ રૂમનો ગાલીચો, દીવાલ પરનું પેઇન્ટિંગ વગેરે કોઈ ચીજ મારા મૃત્યુનો શોક વ્યક્ત નહિ કરે ? શું તે બધી ચીજો પ્રત્યેનો મારો પ્રેમ ખરેખર એક પાક્ષિક જ હતો ? તે બધી ચીજો ખાતર તો હું કેટલું રડ્યો છું, કેટલો ઝઘડ્યો છું, કેટલા ક્રોધ અને અભિમાન કર્યા છે, અને તે બધાને મારી
હૃદયકંપ છે ૪૯
