________________
પોતાના ચીંથરેહાલ કપડાં દેખાડવા. કોઈ ત્રણ દિવસનો ભૂખ્યો હતો. કોઈ પાંચ દિવસનો ભૂખ્યો હતો. દરેક યાચકે નગરનો સૌથી મોટો ભિખારી હોવાનું સાબિત કરવા ઘણો પ્રયાસ કર્યો પણ કોઈનો કલેઈમ પાસ ન થયો. કોઈની વાતથી ફકીરને સંતોષ ન થયો. આ બધાથી મોટો ભિખારી નગરમાં વસી રહ્યા ની જાણે ફકીરને ખાત્રી હતી. એક દિવસ નગરના
રાજમાર્ગ ઉપર એક ઓટલા ઉપર તે બેઠો હતો ત્યારે સમ્રાટની સવારી નીકળી. સવારી જોઈને તે ખૂબ ખુશ થયો. સવારી નજીક આવતા તરત તેણે પોતાની કિંમતી રત્નોની કોથળી હાથીની અંબાડી ઉપર બેઠેલા સમ્રાટ ઉપર ફેંકી.
ચારે બાજુથી લોકો આશ્ચર્ય સહિત તે ફકીરને ઘેરી વળ્યા. બધાનો એક જ પ્રશ્ન હતો : “નગરના સૌથી મોટા ભિખારીને રત્નની થેલી આપવાને બદલે તમે નગરના સૌથી મોટા શ્રીમંતને કેમ આપી દીધી ?” ફકીરે તરત જવાબ આપ્યો : “મેં બરાબર જ કર્યું છે. મારી રત્ન કોથળી નગરના સૌથી મોટા ભિખારીને જ મેં આપી છે, કારણ કે, આ નગરમાં સૌથી વધુ તૃષ્ણા આ સમ્રાટની છે. જેને ઘણું જોઈએ છે તે મોટો ભિખારી છે.''
ફકીરની વાત ઘણી માર્મિક છે. આખી દુનિયા ભિખારીઓની દુનિયા છે. કોક હાથમાં ચપ્પણીયું લઈને ભીખ માંગવા નીકળે છે, કોઈ બ્રીફકેસ લઈને. કોઈ ઘરે ઘરે ફરીને ભીખ માંગે છે, કોઈ મારુતિમાં ભીખ માંગવા નીકળે છે. નાના ભિખારી જરૂર પૂરતું મળી જતાં અટકે છે, આરામ કરે છે. મોટા ભિખારીઓની ઈચ્છા ક્યારેય પૂરી થતી જ નથી, માટે તે રાત-દિવસ ભીખ માટે ભટકે છે. તેમને ચપ્પણીયાની જરૂરી નથી, ફોનનાં રિસીવર પકડીને ભીખ માંગે છે.
જેની પાસે વધારે સંપત્તિ છે તેને વધુ ચિંતાઓ છે, વધુ લફરા છે, વધુ તૃષ્ણા છે, વધુ અશાંતિ છે, વધુ દુઃખ છે. આ એક નકકર
હૃદયકંપ ડ્ર
૯
