________________
* સંચો જાણે સ્વપ્ન
મહર્ષિઓએ આ સંસારને મેળો કહ્યો છે. મેળામાં હજારો લોકો એકત્ર થાય છે. એક બીજાના ચહેરા જુએ, એક બીજાને મળે, કોઈની સાથે હાથ મીલાવે, કોઈની સાથે ભટકાય, કોઈની સાથે પ્રીતિ બંધાય, કોઈની સાથે વેર બંધાય, કોઈની સાથે રમે, કોઈની સાથે જમે, કોઈની સાથે ભમે અને એ સાંજ સુધી એ મેળાપ ટકે, સાંજ પડતા મેળો વિખરાય, સહુ પોતાના સ્થાને પહોંચી જાય, એકબીજાને ભૂલી જાય, ફરી ક્યારે'ય મળવાનું થાય કે ન’ય થાય. માતા, પિતા, પુત્ર, પત્ની, શેઠ, નોકર, મિત્ર, ભાણો અને ભત્રીજો આ બધો પરિવાર અને વર્તુળ મેળાની જેમ ક્ષણજીવી છે, સાંજ પડતા મેળો વિખરાય તેમ જીવન ઢળતા સહુનો સંયોગ તૂટશે. કોઈ ક્યાં'ય જશે, કોઈ ક્યાં'ય. નવ નવ મહિના પોતાના પેટમાં રાખીને ફરી તે માતાને'ય તે દીકરાનો વિયોગ થશે. જેને ખોળે બેસાડી ખવડાવ્યા, જેને હીંચકે બેસાડી હીંચોળ્યા, જેને નિશાળે મોકલી ભણાવ્યા, જેને પ્રેમ, વાત્સલ્ય અને હૂંફ આપી, જેને સુખદુઃખના સાથી બનાવ્યા, જેને પરણાવ્યા, જેને નોકરીએ લગાડ્યા, જેને પેઢીએ બેસાડ્યા, જેની ખૂબ ચાકરી કરી, જેના જીવનનો આધાર બન્યા, તે સર્વેને એકદા આખરી અલિવદા કરી દેવાની છે, તે સર્વનો વિરહ નિશ્ચિત છે. પ્રત્યેક સંયોગ એ વિયોગનો પુરોગામી છે. મળેલા છૂટા પડવાના છે, જોડાયેલા વિખરાવાના છે, બંધાયેલા મુક્ત થવાના છે, સંયોગમાં આવેલા વિયોગ પામવાના છે. મિલન થયું છે, તે સર્વનો વિરહ છે. મેળામાં પણ આવું જ બને છે. માટે જ્ઞાનીઓ સંસારને અને આ જીવનને એક મેળો કહે છે.
d
હૃદયકંપ ૧૧૬
