________________
અધ્યાત્મ ગીતા
ગાથા-૨૭
૪૫
જે મહાત્મા પુરુષો પોતાનું આત્મવીર્ય પ્રગટ કરીને આ પરભાવદશાની પ્રીતિરૂપ આત્મશત્રુને મારે છે હણે છે તે શત્રુનો જે આત્માઓ નાશ કરે છે તે જ મહાત્માઓ પોતાના આત્માના અનંત અનંત ગુણોના ભોગી બને છે. પરભાવ દશાની પ્રીતિનો વિનાશ કરનારા મહાત્માઓ જ પરમ યોગીશ્વર બને છે અને સદાકાળ સુપ્રસન્નભાવમાં વર્તે છે તે મહાત્માને કોઈપણ મોહદશા અસર કરતી નથી.
આવી મોહદશાને પરભાવદશાને હણી નાખનારા એવા મહાત્માને મન દેવભવ મળે કે નારકીનો ભવ મળે બન્ને ભવ તુલ્ય જ લાગે છે. કારણ કે કાયિક દુખ અને સુખને આ મહાત્મા ગણકારતા જ નથી. તથા તૃણહોય કે મણિ હોય આમ બન્ને સમાન જ જણાય છે કારણ કે તૃણ કે મણિ અથવા સોનુ કે માટી આમ આ સર્વે પુદ્ગલદ્રવ્ય હોવાથી આત્મતત્ત્વનાં કોઈ જ સાધક નથી. બધાં જ આત્મસ્વરૂપનાં બાધક જ છે તેથી સર્વથા હેય જ છે. આવા ભાવોથી દૂર રહેવામાં જ આત્મકલ્યાણ છે. આવી મતિ આ જીવની થાય છે. એટલે જ સોનું-રૂપું અને રાજ્ય છોડીને સંયમ ગ્રહણ કરે છે. શારદા
II
तेह समतारसी तत्त्व साधे । निश्चलानंद अनुभव आराधे ॥ तीव्र घनघाती निज कर्म तोडे । संधि पडिलेहिने ते विछोडे ॥ २७ ॥
ગાથાર્થ :- ઉપરોક્ત એવો તે આત્મા સમતારસમાં ઝીલનારો શુદ્ધ તત્ત્વ પ્રાપ્ત કરે છે. અને આત્માના નિર્મળ શુદ્ધ ગુણોના નિશ્ચલ આનંદના અનુભવને પ્રાપ્ત કરે છે. તથા તીવ્ર એવાં પણ ધનધાની કર્મોને તે જીવ તોડે છે. નાશ કરે છે. આ આત્માની વિભાવદશામાં
