________________
અધ્યાત્મ ગીતા
ગાથા-૨૬
૪૩
તેવા પ્રકારના પરઘરે - પરપદાર્થમાં આ મારુ દ્રવ્ય છે. આવા પ્રકારની મમતાવાળી મતિને કેમ કરે ? અર્થાત્ પોતાની મતિને પુદ્ગલભાવમાંથી દૂર જ રાખે છે ગમે તેવા સોનારૂપાના ઢગલા કોઈ કરે તો પણ તે દ્રવ્ય મારુ નથી જ એટલું જ નહી પણ મારા શુદ્ધસ્વરૂપનું નાશકદ્રવ્ય છે. માટે મારાથી તેને લેવાય જ કેમ? સ્પર્શાય જ કેમ ? આવા આવા ઉમદા વિચારોવાળો આ જીવ બની જાય છે.
તેના કારણે પદ્ગલિક તમામ ભાવોથી આ જીવ પોતાના આત્માને દૂર રાખે છે. શરીરની શોભા, શરીરની ટાપટીપ, શરીરનો શણગાર આ જીવ છોડી દે છે અને પોતાના અનંત અનંત ગુણોની રમણતામાં જ પરોવાઈ જાય છે. | ૨૫ ||
पुण्य पाप बे पुद्गल दल पासे परभाव । परभावे परसंगति पामे दुष्टविभाव ॥ ते मारे निजभोगी योगीसुर सुप्रसन्न । देवनरक तृण-मणि सम भासे जेहने मन ॥ २६ ॥
ગાથાર્થ - પુણ્યનો ઉદય હોય કે પાપનો ઉદય હોય પણ આ બન્ને ભાવો કર્મપુદ્ગલોના કારણે છે અને આ પરભાવ દશા છે. પરભાવદશા હોતે છતે આ જીવ પરદ્રવ્યનો સંગ પ્રાપ્ત કરે છે. આ જ મોટો દુષ્ટ દુષિત એવો) વિભાવસ્વભાવ છે. તે ભાવને જે મારી નાખે છે અને પોતાના ગુણોમય સ્વભાવદશાને જે ભોગવે છે. તે જ આત્મા સુપ્રસન્ન થાય છે કે જે આત્માને દેવ અને નારકી તથા તૃણ અને મણિ સમાન દેખાય છે. જેનું મન બન્નેને સમાન દેખનારું બની જાય છે. કારણ કે બન્ને પરભાવ જ છે. 'li૨૬
| વિવેચન - આ જીવને જ્યારે સમ્યકત્વ પ્રાપ્ત થાય છે અને આત્મતત્ત્વ તથા આત્મતત્ત્વનું સ્વરૂપ સમજાય છે. ત્યારથી
