________________
૩૩૨
વ્યાખ્યાન સાહિત્યસ'ગ્રહ—ભાગ ૨ જો.
ગીતમે ન જાણ્યું જે આ કૂકડામાં કપટ છે, શુક્રે ન જાણ્યું જે ઝારીમાં સંકટ શૂળ છે; કહે દલપતરામ આજ કળિકાળ મધ્ય, જોષીએ ભવિષ્ય જાણે ધારવું તે ધૂળ છે. કાગળીયું ચાલ્યું તે તે ભંગીએ ચલાવ્યું કહે, માટા એ તા ખાટા કારભારિયા કુદ્ધગિયા; વાંક વિના ભગિયાને મારીને ભગાડી મુકે પશુ જેવા પાતે કાંતા વડા છે વિ ુગીયા; સહારવા શત્રુ શત્રુ પેાતાને સજવાં પડે, શસ્ત્ર વિના શત્રુ મારે, ભગિયા કે કૃગિયા; સવ' કારભાર એને ભગિયાને સોંપે ભાઇ, ભાળા કારભારીએથી ભલા ડાઘા ભગિયા,
લપત.
મનાં દૃષ્ટાંતા,
ગી.
( અ`તકાળે સશું નહિ કાઇનુંરે )—એ ઢાળ.
સરકારે શીળી કબજે કરીને, માને અળિયા કાકાને તાય ; હશે આવાં મૂરખ કોઇ માનવીરે—ટેક
در
અન્ન ટાઢું જમે શીળી સાતમેરે, ભલે માંદાં મરે સૈા કાય. હુશે૦ ૯ ભટે જોડી કાઢેલી કાણિયેરે, કેવળ ધૃતી ખાવાને કાજ ; ખરી તેને માનીને મૂરખીરે, તેોં ચૂલા સળગાવે નાજ. અંતજા`મીપણું નથી નાગનેરે, જાણે પાછળ પૂજાને કેમ? પ્રાણ કરડી હરેછે કેકનારે, તેને પાયે પડે ધરી પ્રેમ. પાણિરે કંકૂના લીટા કરીરે, નાગપાંચમે પૂજે ઘેર ઘેર; ભેાળાં ભૂખે મરેછે ભાવથીરે, એકટાણું કરી ખાયછે કુલેર. કૈક રાંડે જોશીની જીવતીરે, મન્યાં એનાં ઘણાં ઘરબાર ; તાય છતી આંખે થઈ આંધળારે, પુછે જોશીને ભવિષ્ય પ્રકાર., ઘણા ગ્રહો ગગનમાં દેખિયે, જડ જાતી જમીન તે હોય ; અહીં આવીને તે કેમ પીશેરે? જય શાંતી કરાવે તેાય.
અમ
ܕܝ
७
,,
93 ૧૧
૧૦
૧૨
૧૩
૧૪
