________________
(સમકિતે વિચાર્યું કે કાકી આવશે ત્યાં સુધી મોડું થઈ જશે, હું પોતે જ લઈ લઉં. આવું વિચારીને સમકિત ટેબલ ઉપર ચઢ્યો. બુક લેતા-લેતા એની નજીકમાં રહેલો શ્રેયાને લગ્નમાં એના ભાઈએ આપેલો કિંમતી પૉટ નીચે પડીને તૂટી ગયો. કંઈક પડવાનો અવાજ સાંભળીને શ્રેયા ભાગીને આવી અને પોતાનો કિંમતી પૉટ તૂટેલો જોઈને સમકિતને ટેબલ ઉપરથી ઉતારીને બે થપ્પડ લગાવી. જેથી સમકિત રડવા લાગ્યો.). શ્રેયાઃ નાલાયક, આટલી પણ શું ઉતાવળ હતી? બે મિનિટમાં આવી તો રહી હતી. આટલો મોંઘો પૉટ તોડી દીધો. પૈસા શું ઝાડ ઉપર ઉગે છે?
(એટલા માં સુશીલા ત્યાં આવી અને સમકિતને પોતાની તરફ ખેંચતા) સુશીલા: શ્રેયા! આ શું કરે છે? એક નાના પૉટ માટે બાળકને માર્યો? ખબર છે આજ સુધી અમે પણ એના ઉપર હાથ નથી ઉઠાવ્યો. શ્રેયાઃ એટલા માટે તો આટલો બગડેલો છે. તમારા માટે આ નાનો પૉટ હશે. તમને શું ખબર મારા ભાઈએ કેટલા પ્રેમથી મને આ પૉટ આપ્યો હતો. અને હૉ, તમે તો એનો જ સાથ આપશો ને, આખરે મોક્ષા ભાભીનો દિકરો જે છે.
(આટલું કહીને શ્રેયા ગુસ્સો થઈને ત્યાંથી ચાલી ગઈ. સુશીલા સમકિતને ચુપ કરાવીને એ બંનેને ગુરુકુલ મોકલીને પોતાના કામમાં લાગી ગઈ. બપોરે મોક્ષા સામાયિક કરવા જતી રહી. સુશીલાએ સવારની વાતનો ખુલાસો મોક્ષાને કર્યો નહી. એટલામાં મોક્ષાના બાળકો ગુરુકુલથી આવ્યા. ત્યારે –) સુશીલાઃ શ્રેયા ! બાળકો આવી ગયા છે. જાઓ એમની માટે દૂધ બનાવી લો. શ્રેયાઃ (ચિડાઈને) હું શું એમની નોકરાણી છું. એમની માઁને તો ધર્મથી ફુરસત નથી મલતી અને મારે ચોવીસે કલાક એમને સંભાળવાના. બાળકો સંભાળી નથી શકતા તો પેદા કેમ કર્યા? અને આમ પણ મારી પાસે સમય નથી, મારે મારી સહેલીના ઘરે જવું છે. તમને એટલી ચિંતા હોય તો તમે જ દૂધ બનાવીને પીવડાવી દો. મને કહેવાની જરૂર નથી.
(આમ કહીને શ્રેયા ત્યાંથી જતી રહી. મોક્ષા જ્યારે ઘરે આવી, ત્યારે સુશીલાએ કંઈ કહ્યું નહી પણ મોક્ષાના બાળકોએ એને બધી હકીક્ત બતાવી દીધી કે કેવી રીતે કાકીએ એમની દાદીની સામે જવાબ આપ્યો વગેરે....શ્રેયાની આવી હરકત જોઈને મોક્ષાએ વિચાર્યું કે હું અવસર જોઈને શ્રેયાથી જરૂર વાત કરીશ. એવામાં બે ત્રણ દિવસ વીતી ગયા. અને એક દિવસ વિનય ઓફિસથી પોતાના દોસ્તોની સાથે બહાર ફરવા ગયો. વિનયના દોસ્તોની ચાલ-ચલન ઠીક નહોતી. વિવેકના કેટલીય વાર ના કહેવા છતાં પણ વિનયે એમની સાથે દોસ્તી છોડી નહીં. જ્યારે વિનય એમની સાથે
સ
)