________________
જયણા: શું વાત છે બેટા, જ્યારથી તું આવી છે થોડી ઉદાસ લાગે છે અને ચાર દિવસોમાં તારા ઘરેથી પણ કોઈનો ફોન નથી આવ્યો. સાસરે બધુ ઠીક તો છે ને ? મોક્ષા : હા માં ! બધુ ઠીક છે પરંતુ તમે આવું કેમ પૂછી રહ્યા છો? (જયણા પોતાની દિકરીના માથા ઉપર હાથ ફેરવતાં) જયણા : બેટા ! આજ સુધી મેં તને ક્યારેય આટલી ઉદાસ જોઈ નથી. (મોક્ષા કંઈ પણ બોલી શકી નહીં તે બસ રડવા લાગી) જયણા : શું વાત છે બેટા ! તું રડી રહી છે? મને બતાવ, મને નહીં કહે તો કોને કહીશ? મોક્ષા: મમ્મી, સાસરે બધા ઠીક છે, સસરાજી તો બહું જ સારા છે વિવેક પણ મને બહુ જ પ્રેમ કરે છે પણ... જયણા : પણ શું બેટા? મોક્ષા: મમ્મી ! મારી સાસુમાં અને નણંદનો સ્વભાવ... (થોડીવાર પછી રડતા રડતા મોક્ષાએ પોતાની સાથે બનેલી બધી ઘટના સંભળાવી) મોક્ષા : મમ્મી ! હું તમને પુછું . વીસ-વીસ વર્ષ સુધી તમારા ઘરમાં રહેવાવાળી હું જ્યારે સાસરે વહુ બનીને ગઈ ત્યારે મારા દિલમાં એક જ અરમાન હતો કે પૂરા પરિવારને પ્રેમ આપવો, એમની દરેક ઈચ્છાઓને પૂરી કરવી. માટે મેં એમની દરેક ઈચ્છાઓને ધ્યાનમાં રાખીને પોતાની કેટલીય ઈચ્છાઓને દફનાવી દીધી. છતાં પણ એ લોકોએ મારી સાથે રમકડાં જેવો વ્યવહાર કર્યો. એમની દરેક ઈચ્છાઓને ધ્યાનમાં રાખવું મારું કર્તવ્ય હતું. તો શું મારી ઈચ્છાઓનું ધ્યાન રાખવું એ એમનું કર્તવ્ય નથી? માં હું માનું છું કે ફુટબૉલ કીક મારવા માટે જ હોય છે. પરંતુ ફુટબૉલને એટલી હદ સુધી કીક મારવામાં આવે કે તે ફાટી જ જાય તો એ ફૂટબૉલની સાથે અન્યાય થશે. તેવી જ રીતે માં ! હું માનું છું કે મારે સહન કરવાનું જ હતું. સહન કરવું એ એક વહુનો ધર્મ હોય છે. પરંતુ માં સહન કરવાની પણ કોઈ હદ હોય છે. આજ સુધી એમના દરેક આક્રોશને મેં સહન કર્યો છે. પરંતુ હવે મારાથી સહન નથી થતું. આજ સુધી હું ચુપ રહી પણ હવે હું ચુપ રહેવાની નથી. એમની સામે મારે બોલવું જ ન પડે માટે અમે બંનેએ વિચાર્યું છે કે હવે અમે પરિવારથી અલગ રહીશું અને અમારા આ નિર્ણયમાં પપ્પાજીએ પણ પોતાની મંજૂરી આપી દીધી છે. જયણાઃ શું? મારી દિકરી થઈને તું એક માથી પોતાના દિકરાને અલગ કરી શ? મોક્ષા માં હું જાણીજોઈને એક માથી એમના દિકરાને અલગ નથી કરી રહી. પરંતુ મારી સાથે થયું પણ એવું જ છે જેના કારણે મારે આ પગલું ઉઠાવવું પડે છે. મને જેમણે પ્રેમ આપ્યો એમના પ્રત્યે મેં
83 )