________________
મોક્ષા: બસ એમ જ. તમે સવારે મારા કારણે નાસ્તો કર્યા વગર ગયા માટે મેં પણ ખાધુ નહીં. વિવેક: મોક્ષા ! તેં ટીફીન મોકલ્યું હતું ને મેં ખાઈ લીધું હતું. તો પછી તે કેમ ખાધુ નહીં ? અને તે આના ઉપર બરનોલ લગાવ્યું કે નહીં? (મોક્ષાએ આગળ કાંઈ જવાબ આપ્યો નહીં.) વિવેક: હું હમણાં જ ડૉક્ટરને બોલાવું છું. મોક્ષા નહીં પ્લીઝ ! તમે ડૉક્ટરને બોલાવશો નહીં. નહીંતર ઘરમાં પાછો એક નવો હંગામો શરૂ થઈ જશે. વિવેક: ક્યાં સુધી તું મમ્મીથી ડરતી રહીશ? તારી હાલત તો દેખ, લગ્ન પછી તું કેટલી પાતળી થઈ ગઈ છે. કાલે પીયર જઈશ તો ત્યાં શું જવાબ આપીશ? સાસરે બરાબર રાખતા નથી કે શું? મોક્ષા ! હું પણ રોજરોજની ટકટકથી કંટાળી ગયો છું. મમ્મીનો સ્વભાવ તો બદલાશે નહીં અને એની પાછળ આપણી જીંદગી પણ ખરાબ થઈ જશે. એનાથી તો સારું કે આપણે મમ્મીથી અલગ જઈને રહીએ. મોક્ષા : આ તમે શું કહી રહ્યા છો? મમ્મીથી અલગ? વિવેક : હાં મોક્ષા ! આ બધાનું સમાધાન એક જ છે. આપણે આ જ શહેરમાં આસપાસ ક્યાંક નાનકડો ફ્લેટ લઈ લઈશું અને આપણે વધારે દૂર તો નથી જઈ રહ્યા. મમ્મી-પપ્પાની પાસે આવતા જતાં રહીશું. બસ મેં નિર્ણય કરી લીધો છે, હું તને હવે વધારે પડતી નથી જોઈ શકતો. પપ્પા મારી વાત સમજી જશે. હું જલ્દી જ એમને વાત કરું છું. મોક્ષા: પણ એકવાર મારી વાત તો સાંભળો.. વિવેકઃ નહીં મારે કંઈ સાંભળવું નથી. (આ પ્રમાણે વિવેકે મોક્ષાને બહુ સમજાવીને મોક્ષાને પણ મનાવી લીધી. બીજા દિવસે સાંજે ૫ વાગે...) સુશીલા: મોક્ષા! મારા પગ બહું જ દુઃખી રહ્યાં છે જરા દબાવી દેને. મોક્ષાઃ મમ્મીજી, તમને તો ખબર છે ને કે મારે રાત્રિભોજન નો ત્યાગ છે અને ચૌવિહારનો સમય થવા આવ્યો છે. તમે કહો તો હું પહેલા ચોવિહાર કરીને પછી તમારા પગ દબાવી દઈશ. સુશીલા: હો... હો. ખાવાનું ક્યાંય ભાગી થોડું જવાનું છે. પહેલા પગ દબાવી દે પછી ખાઈ લેજે. મોક્ષા: મમ્મીજી ! હજુ સુધી ખાવાનું બનાવવાનું પણ બાકી છે. બનાવવામાં પણ સમય લાગશે. હું પંદર મિનિટમાં બનાવી, ખાઈને આવું છું. સુશીલા: ગરમ ખાવાની આવી શું આદત છે. એક દિવસ સવારનું ખાઈ લેશે તો મરી નહીં જાય. પછી રોજે રોજ બે બે વખત ગેસ બાળવો પડે છે. આજે ગેસ કેટલો મોંઘો થઈ ગયો છે. તું હવે તારા