________________
પ્રશાંત: આ ઘરમાં આ શું થઈ રહ્યું છે? સુશીલા: તમે તો ચુપ જ રહો. તમે આમાં ન પડો તો જ સારું છે. જો બેટા જો કેટલો બાળી દીધો વિધિનો પગ. વિવેક માં, કેમ નાની વાતને આવડી મોટી બનાવી રહ્યા છો. સુશીલા: હાં હાં તારા માટે તો આ નાની વાત છે. કાલે જો આ મહારાણીનો પગ બળ્યો હોત તો તે પૂરા ઘરને માથા ઉપર ઉઠાવી લીધો હોત અને તારી પોતાની બહેનનો પગ બળ્યો તો નાની વાત છે. વિવેક: મા ! તમે જાણો અને એ જાણે..
(એવું કહીને વિવેક નાસ્તો કર્યા વગર જ ઑફીસ જવા નિકળી ગયો. મોક્ષા એમની પાછળ ગઈ પરંતુ ત્યાં સુધી તો વિવેક ગાડીમાં બેસીને નિકળી ગયો હતો. મોક્ષાએ પણ એના પછી આખો દિવસ કાંઈ ખાધું નહી, સાંજે જ્યારે વિવેક ઑફીસથી ઘરે આવ્યો ત્યારે...) સુશીલા: આવી ગયો બેટા! સવારથી નાસ્તો કર્યો નથી. થાકી ગયો હશે. વિવેક : માં ! વિધિનો પગ હવે કેવો છે? સુશીલા: બસ સવારથી દર્દના કારણે રડી રહી હતી. હમણાં હમણાં થોડી ઊંઘ આવી છે. લે બેટા ! તું જમી લે. વિવેક: કેમ માં! આજે તમે પીરસી રહ્યાં છો? મોક્ષા ક્યાં છે? સુશીલાઃ મહારાણીને સવારે થોડુ શું કહી દીધું, ગુસ્સો આવી ગયો. સવારથી રૂમમાં પડી છે. રૂમ બંધ છે. ખબર નહીં અંદર શું કરી રહી છે? સવારથી ખાધું પણ નથી. ચાર વખત તો મેં જઈને કહ્યું, બેટા જમી લે. પણ મારું સાંભળે છે કોણ?
(વિવેક ચુપચાપ જમ્યો. પરંતુ એને પોતાની માંનો સ્વભાવ ખબર હોવાથી એને પોતાની માં ની વાત પર વિશ્વાસ આવ્યો નહીં અને તે પિતાજી પાસે ગયો.) વિવેક: પપ્પા ! શું આજે મોક્ષા સાચે જ સવારથી રૂમમાં છે? પ્રશાંતઃ બેટા ! તું તારી માંની વાતોમાં આવીશ નહીં. સવારથી બિચારી કામ કરતી હતી. હમણાં અડધો કલાક પહેલા જ રૂમમાં ગઈ છે. તે જ જંઈને એની હાલત જોઈ લે. અને હા, સાંભળ... બિચારીએ સવારથી કશું ખાધું પણ નથી.
(વિવેક એના રૂમમાં ગયો ત્યારે મોક્ષા સૂતી હતી, અને એની આંખોમાં આંસુ હતા.) . વિવેક: મોક્ષા ! શું થયુ તને? પપ્પાએ કહ્યું કે તે સવારથી કંઈ ખાધું નથી અને તું કેમ રડે છે? મોક્ષાઃ કંઈ નહી, એમ જ મમ્મીની યાદ આવી ગઈ. વિવેકઃ મોક્ષા, તને તો ખૂબ જ તાવ છે. અરે ! આ શું તારા પગમાં તો ફોલ્લા પડી ગયા છે? તે સવારે કેમ કહ્યું નહીં કે તારો પગ પણ આટલો બધો બળી ગયો છે અને આટલું બધું હોવા છતાં તે કેમ ખાધું નથી ?
|
80 )