________________
વિધિઃ હા મમ્મી ! હું તો આવું જમી-જમીને કંટાળી ગઈ છું. આના કરતાં તો હોટલનું ખાવું સારું. સુશીલાઃ મહારાણી પોતે તો પોતાના માટે ગરમ-ગરમ રસોઈ ચાખીચાખીને બનાવીને આરામથી જમે છે. અને અમારા માટે રોજ આવું બનાવે છે. તારું આ નાટક રોજે રોજનું થઈ ગયું છે. આ તો અમે બધા ક્યારનાય સહન કરી રહ્યા છીએ. પણ સહન કરવાની પણ એક હદ હોય છે. હવે આટલું બધું મીઠું નાખેલી દાળ કોણ ખાશે? વિધિઃ હો માં ! હવે આ દાળ ન તમે ખાશો કે ન હું અને આ મહારાણી તો કાલે ખાય નહીં. કેમ કે એના માટે તો આ વાસી થઈ જશે. આટલી મોંઘી દાળ હવે બહાર નાખી દેવી પડશે. આ જ શીખવાડ્યું છે એની માએ... મોક્ષા મમ્મીજી ! આ વખતે ભૂલ થઈ ગઈ. ફરી ક્યારેય પણ તમને શિકાયતની તક નહીં આપું.
(મોક્ષાના આ વિનયભર્યા જવાબની સામે સુશીલા તેમજ વિધિની બોલતી બંધ થઈ ગઈ. સાસુ અને વહુના સંબંધ માતા-પુત્રીની સમાન હોવા જોઈએ. કેમ કે જે ઘરમાં દિકરી મોટી થાય છે એ ઘરને છોડીને એ પારકા ઘરને પોતાનું બનાવવાનું સપનું સંજોઈને સસુરાલમાં પગ રાખે છે. જેવી રીતે પોતાના દિકરીની ભૂલ થઈ હોય તો માં એને પ્રેમથી સમજાવે છે. એ જ પ્રમાણે સાસુ પણ માં બનીને પ્રેમથી વહુને હિતશિક્ષા આપે. પુત્રી અને વધુમાં કોઈ પણ જાતનો ભેદ ન રાખે તો ઘર નંદનવન બની જશે. દરેક સાસુએ આ વાતનું ખાસ ધ્યાન રાખવું જોઈએ કે પોતાની દિકરી તો થોડા દિવસોમાં સાસરે ચાલી જશે પરંતુ આખું જીવન તો એમને વહુ સાથે જ ગાળવાનું છે. માટે કોઈ પણ પ્રકારનો માયા પ્રપંચ ન કરતાં સરળતાથી વર્તન કરે. જેથી વહુના દિલમાં પણ સાસુ પ્રત્યે માતાની જેવો પ્રેમ ઉત્પન્ન થાય.
મોક્ષા બિલકુલ ક્રોધ ન લાવીને ફરીથી પોતાના કામમાં જોડાઈ ગઈ અને કામ પુરૂં થતાં જ પોતાની રૂમમાં ચાલી ગઈ. ત્યારે મોક્ષાનો પતિ વિવેક ઑફીસથી ઘરે આવ્યો. વિવેકના આવતાની સાથે જ સુશીલાએ મોક્ષાની બધી ભૂલો એમને બતાવી અને કહ્યું કે તું મોક્ષાને રાત્રિભોજન શરૂ કરવાનું કહી દે. જેથી આ તકલીફ જ ન આવે. ત્યારે વિવેક: માં! આપણે તો રાત્રિભોજન ત્યાગ નથી કરી શકતા. પણ તે કરી રહી છે તો તેને શા માટે રોકીએ? માં તમે ટેન્શન ન લો, હું એને સમજાવી લઈશ. (આમ કહીને વિવેક પોતાની રૂમમાં ગયો અને ત્યાં મોક્ષાને રડતી જોઈને) વિવેક: મોક્ષા ! તું પણ મમ્મીની વાતોથી રડવા બેસી ગઈ. મમ્મીની હવે ઉંમર થઈ ગઈ છે. મોક્ષા ના ! ભૂલ મમ્મીજી નહીં પણ મારી જ છે. મેં જ ધ્યાન નહીં રાખ્યું. જેના કારણે મમ્મીના ક્રોધમાં હું નિમિત્ત બની. વિવેક: ચાલ ઠીક છે, હવે આગળથી ધ્યાન રાખજે.