________________
ડૉલી: પ્લીઝ અંકલ ! મને ટોર્ચર કરશો નહીં. જિનેશ : ઠીક છે બેટા ! એકવાર તારી મમ્મીથી વાત કરી લે. (જિનેશે મોબાઈલ લગાવીને ડૉલીને આપ્યો. ત્યારે સુષમા રડતાં રડતાં...). સુષમા : બેટા ડૉલી ! તું ક્યાં ચાલી ગઈ? જો તારા પપ્પાની કેવી હાલત થઈ ગઈ છે? ફક્ત તારું જ નામ લે છે! એકવાર તને જોવા માંગે છે. તું જેમ કહીશ અમે તેમ કરવા તૈયાર છીએ. એકવાર ઘરે આવી જા બેટા ! ડૉલી: પ્લીઝ મૉમ! આ રોવા-ધોવાના ઢોંગ મારી સામે કરશો નહીં. કયા પપ્પાની વાત કરી રહ્યા છો તમે? હું તો બધું જ છોડીને આવી ગઈ છું. હવે મારો તમારી સાથે કોઈ સંબંધ નથી. હું હવે તમારી વાતોમાં આવવાની નથી. હું જઈ રહી છું સમીરની સાથે ! સુષમા (ગુસ્સામાં) ડૉલી ! જો તારો આ જ ફેંસલો છે તો અમારો પણ આખરી ફેંસલો સાંભળી લે. જો આજે તું ઘરે પાછી નહીં આવી તો આ ઘરના દરવાજા તારી માટે હંમેશાને માટે બંધ થઈ જશે. અમારા માટે તું અને તારા માટે અમે મરી ગયા છીએ. સમજી તું! (સુષમાની વાત ઉપર ડૉલીને ગુસ્સો આવ્યો. એણે ગુસ્સામાં ફોન કટ કરીને જિનેશને આપી દીધો. અને સમીરનો હાથ પકડીને ત્યાંથી ચાલી ગઈ.)
(યૌવનના ઉન્માદમાં ડૉલીએ સમીરનો હાથ પકડીને પોતાના જ પગ ઉપર કુહાડી મારવા જેવું મૂર્ખતાભર્યું કામ તો કરી લીધું. પરંતુ ડૉલીને ક્યાં ખબર હતી કે,
, “પ્યાર શું હોય છે? પ્યાર કેવો હોય છે? - શું પ્યાર પણ ક્યારેય પૂરો હોય છે, જેનો પહેલો અક્ષર જ અધૂરો હોય છે.”
આ પ્રમાણે પ્યારમાં અંધ બની ડૉલી સમીરની સાથે હનીમૂન માટે ચાલી ગઈ. ત્યાં સમીર અને ડૉલી એક હોટલમાં ઉતર્યા. સમીર ડૉલીને કાશ્મીરની દરેક ખૂબસુરત જગ્યાઓ પર ફેરવી. સમીરના પ્રેમની સાથે કાશ્મીરનો પ્રવાસ ડૉલીના જીવનનો અવિસ્મરણીય પલ બની ગયો. એક વખત રાત્રે સમીર અને ડૉલીને ડિસ્કોથી આવતાં બહુ જ મોડું થયું અને ત્યારે થોડી નોનવેજ હોટલને છોડીને બાકી બધી હોટલ બંધ થઈ ગઈ હતી. ભૂખના કારણે સમીરનું માથું દુઃખવા લાગ્યું હતું. ડૉલીઃ સમીર ! તમારી તબિયત બગડતી જાય છે, એક કામ કરો તમે આ હોટલમાં ખાઈ લો. સમીરઃ ડૉલી ! આ શું વાત કરી રહી છે ! યાદ નથી તને, કોલેજમાં મેં તને પ્રોમીસ આપ્યું હતું કે હું ક્યારેય પણ નોનવેજ નહીં ખાઉં, અહીં સુધી કે હું નોનવેજ હોટલનું વેજ પણ નહીં ખાઉં અને આજ જો મેં અહીં ખાઈ લીધું તો મારા પ્રોમીસનું શું થશે? આ પ્રોમીસ જ તો મારા સાચા પ્રેમની નિશાની છે.