________________
જગડની ઉદારતા જોઈ બધાના મસ્તક ઝુકી ગયા. રાજા કુમારપાળનો સંઘ ત્યાંથી પ્રસ્થાન કરી જ્યારે ગિરનાર પહોંચ્યો ત્યારે ત્યાં પણ તીર્થમાળાનો ચઢાવો લઈ જગડે સવા કરોડનો બીજો માણિક્ય પણ અર્પણ કરી દીધો. શાબાશ જગડ ! ધન્ય છે આપની માતાને અને ધન્ય છે આપના પિતાને !
ઈ આરસ કે વારસ છે. વિમલમંત્રી અને શ્રીદેવી આ દંપતિએ આબુ પર જિનાલયનું નિર્માણ કાર્યની શરૂઆત કરાવી, પરંતુ મંદિર દિવસમાં જેટલું તૈયાર થતું, તેટલું રાત્રે ફરીથી પડી જતું. વિમલમંત્રીએ અઠ્ઠમતપ કરીને અંબિકા દેવીને પ્રત્યક્ષ ર્યા અને વિશ્નના નિવારણ હેતુ દેવીથી પ્રાર્થના કરી.
દેવી - “વિમલ ! તારા નસીબમાં “આરસ કે વારસ' એટલે કે “પ્રભુ મંદિર કે પુત્ર’ બન્નેમાંથી એક જ છે. જો મંદિર જોઈએ છે તો પુત્ર નહીં મળે.” દેવીની વાત સાંભળીને વિમલશાહ વિચારમાં પડી ગયા. તેમને દેવીને કહ્યું, “માં ! આ વિષય માટે મારે મારી પત્ની શ્રીદેવીને પૂછવું પડશે. હું એને પૂછીને જવાબ આપીશ.” દેવી - “આવતી ભાદરવા સુદી ચૌદસને દિવસે અડાજન ગામમાં મારા ધામમાં તમે બન્ને દંપતિ
આવી જજો અને ઠીક મધ્યરાત્રીમાં ૭ શ્રીફળ ચઢાવી જે ઈચ્છા હોય તે માંગી લેજો . હું તમને વરદાન * આપીશ. તમારી મનોકામના પૂરી થશે.”
વિમલશાહે ઘરે આવીને બધી વાત શ્રીદેવીને કહી. બન્ને દંપતિએ સમજી વિચારીને નિર્ણય લીધો અને ભાદરવા સુદ ચૌદસના દિવસે ઠીક સાંજે પાંચ વાગે અડાજન કુળદેવીના ધામ પર પહોંચી ગયા. મધ્યરાત્રી થવાને હજી સમય હતો એટલે બન્ને એક વૃક્ષની નીચે સમય વિતાવવા માટે બેસી ગયા. એ વૃક્ષની પાસે એક કૂવો હતો. બન્નેને તરસ લાગી હતી ત્યારે વિમલશાહ પોતાની પાસેનો લોટો લઈને, કૂવામાં ઉતરવા લાગ્યા. તેટલામાં અવાજ આવ્યો “ઊભા રહો! પાણીના પૈસા આપીને પછી પાણી લેજો.”
આ સાંભળીને વિમલશાહ ચોંકી ગયા. પાછળ વળીને જોયું તો એક માણસ ઊભો હતો. તેણે કહ્યું - “મારા દાદાએ આ પરબ બંધાવી છે. જુઓ આ તકતી ઉપર શું લખ્યું છે. પાણીના પૈસા આપીને પાણી લો.” વિમલશાહ - “અરે ભાઈ ! પાણીના પણ શું પૈસા લાગે છે?” માણસ - “મારા બાપ-દાદાની બાવડી છે. એટલે હવે આના ઉપર મારી માલિકી છે. જો આમાંથી તમને પાણી લેવું છે તો પૈસા તો આપવા જ પડશે.”
છેલ્લે વિમલશાહે પૈસા આપીને પાણી લીધું. આ ઘટનાથી તેમનું મન અશાંત થઈ ગયું. વિચાર કરવા લાગ્યા કે “આવું પણ થતું હશે કે? કોઈ પુણ્યશાળીએ સુકૃત કરવા માટે આ કૂવો બનાવ્યો હશે