________________
પ્રશાંતઃ ભાગ્યવાન ! આ પ્રશંસા મોક્ષાની સામે કરી હોત તો એ કેટલી ખુશ થઈ જાત. સુશીલાઃ તમે તો ચુપ જ રહો. મારે શું કરવું છે અને શું નહી એ મને ખબર છે. (ત્યાંથી બધા જમવા બેઠા. મોક્ષાએ જમવાનું પીરસ્યું) પ્રશાંતઃ વાહ બેટા ! આજે તો તે બહુ જ સરસ જમવાનું બનાવ્યું છે. તેને કેવી રીતે ખબર પડી કે આ તારી સાસુમાની મનપસંદ આઈટમ છે. વિધિઃ પપ્પા ! ભાભીએ મને પૂછ્યું હતું.
(બે-ત્રણ દિવસ આમ જ વીતી ગયા. અને એક દિવસ વિધિ અને સુશીલા ખરીદી કરવા માટે બહાર ગયા. અચાનક એક કારથી ધક્કો લાગવાને કારણે સુશીલા પડી ગઈ અને એના પગમાં ફ્રેક્ટર થઈ ગયું. વિધિ સુશીલાને ડૉક્ટરની પાસે લઈ ગઈ. અને ઘરે પણ પોતાની ભાભીને ફોન કરીને બધી વાત જણાવી. મોક્ષા વિવેકની સાથે હોસ્પીટલ પહોંચી ત્યાં સુધી સુશીલાના પગ ઉપર સાત દિવસનું પ્લાસ્ટર લાગી ગયું હતું. ડૉક્ટરે સુશીલાને બેડરેસ્ટ કરવાનું કહ્યું. ત્રણેય સુશીલાને લઈને ઘરે આવ્યા. બેડરેસ્ટ હોવાના કારણે સુશીલાનું ખાવા-પીવાનું, સંડાસ બાથરૂમ બધું જ બેડ પર હતું. મોક્ષા દિલ લગાવીને પોતાની સાસુમાની સેવા કરવા લાગી. એમને ટાઈમે ટાઈમ ખાવાનું ખવડાવવું, પાણી પીવડાવવું, કંઈ જરૂર હોય તો લાવીને આપવું વગેરે બધી જવાબદારીઓને પોતાના માથે લઈ લીધી અને એક દિવસ...) સુશીલા: વિધિ બેટા ! મને સાફ કરી દે. વિધિઃ સૉરી ! મૉમ્ ! મારાથી આ કામ નહીં થાય. ઉભા રહો હું ભાભીને બોલાવું છું. (વિધિ બહાર ગઈ અને એણે મોક્ષાને કહ્યું) વિધિઃ ભાભી ! મમ્મી તમને બોલાવે છે. (એમ કહીને તે પોતાની રૂમમાં ચાલી ગઈ.) મોક્ષાઃ મમ્મી ! તમે મને બોલાવી ? સુશીલાઃ મોક્ષા...એ...એ... મોક્ષાઃ શું થયું મમ્મી? ક્યાંય દર્દ થાય છે? ડોક્ટરને બોલાવવા છે શું? સુશીલા નહી મોક્ષા ! એ તો મને થોડું સાફ કરવું હતું. મોક્ષા : અરે ! એટલી વાત છે. હું હમણાં જ બીજા કપડાં અને પાણી લઈને આવું છું.
(મોક્ષાએ કંઈ પણ કહ્યા વગર સુશીલાને સાફ કરી દીધી. સાંજના સમયે જ્યારે પરિવારના બધા સદસ્યો એકઠા થયા ત્યારે...)
