________________
આકાશવાણી -દિવ્ય ઘોષણા કોઈએ કદીય સાંભળી નહતી. ઘોષણા કોણ કરી રહ્યું છે, ક્યાંથી થઈ રહી છે તેનો ખ્યાલ આવતો ન હતો, પરંતુ ઘોષણાના સ્પષ્ટ શબ્દો હતા.
હે સંસારના લોકો, પરમાત્મા તરફથી તમને એક અમૂલ્ય ભેટ આપવામાં આવે છે. તમને દુઃખોથી મુક્ત થવાનો અમૂલ્ય અવસર આપવામાં આવે છે. આજે મધ્યરાત્રિમાં તમે તમારા તમામ દુઃખોનું પોટલું બાંધીને નગરની બહાર છોડી આવજો અને જેટલું, જે સુખ જોઈએ એટલું પોટલું બાંધીને સૂર્યોદય પહેલાં નગરમાં લઈ આવજો. એક રાત માટે પૃથ્વી ઉપર કલ્પવૃક્ષ આવવાનું છે, એટલા માટે કોઈ પ્રમાદન કરતા. જે પોટલામાં દુઃખ હશે એ પોટલામાં સુખ આવી જશે. ભૂલ્યા વગર, આજ રાતમાં સુખી બની જાઓ!'
આ શબ્દો બધાએ સાંભળ્યા. વારંવાર ઘોષણા થતી રહી. સૂર્યાસ્ત સુધી થતી રહી. ઘોષણામાં લોકોને શ્રદ્ધા ઉત્પન્ન થઈ ગઈ. કયો એવો મૂર્ખ હશે કે આવો સોનેરી અવસર જતો કરે ? સંસારમાં એવો કોણ છે કે જે દુઃખી નથી અને એવો પણ કોણ છે કે જેને સુખ પામવાની કામના ન હોય?
બધા માણસો પોતપોતાનાં દુઃખો યાદ કરી કરીને પોટલામાં બાંધવા લાગ્યા. સર્વને એક જ ચિંતા હતી કે એક પણ દુઃખ પોટલામાં બાંધવાનું રહી ન જાય. મધ્યરાત્રિ થતાં ગામનાં તમામ ઘરો ખાલી થઈ ગયાં. હજારો સ્ત્રીપુરુષો એક કતારમાં પોતપોતાનાં દુઃખો પોટલામાં ઊઠાવીને ગામની બહાર જઈ રહ્યાં હતાં. દરેકે દૂર દૂર જઈને પોતપોતાનાં દુઃખો ફેંકી દીધાં.
પાછા ફરતી વખતે સૌ પોતપોતાનાં સુખોનાં પોટલાં પણ બાંધવા લાગ્યાં. યાદ કરી કરીને જે સુખ જોઈએ તે લઈ લીધાં. સૌ ઉતાવળમાં હતાં. સૂર્યોદય પહેલાં ગામમાં પહોંચવાનું હતું. સૌને એક માત્ર ચિંતા હતી કે કોઈ સુખ પોટલામાં બાંધવાનું રહી ન જાય. સુખ અસંખ્ય હતાં, જ્યારે સમય મર્યાદિત હતો. તો પણ થઈ શકે તેટલી સુખ-કલ્પના કરીને, તેમને બાંધીને જલદી જલદી સૂર્યોદય પહેલાં ઘેર પાછાં ફર્યો.
પાછાં ફરીને આવતાં સૌએ આશ્ચર્ય જોયું. પોતાની આંખો ઉપર વિશ્વાસ ન બેઠો. ઝૂંપડાંની જગાએ મહેલો બની ગયા હતા. બધું જ સુવર્ણનું બની ગયું હતું. જાણે સુખોની વર્ષા થઈ ગઈ હતી. જેણે જે ઈચ્છવું તે બધું દરેકને મળી ગયું હતું !
પરંતુ એક નવું આશ્ચર્ય ઊભું થયું હતું. બધું જ મળવા છતાં પણ કોઈના ચહેરા ઉપર આનંદ ન હતો. કારણ કે દરેકને પોતાના પાડોશીનું સુખ વધારે લાગતું હતું, અને આ વાત દરેકને દુઃખી કરતી હતી. પુરાણાં દુઃખ દૂર થઈ ગયા અને નવાં દુઃખો
પ્રસ્તાવના