________________
૩૯
કેળવણીની દુકાન “ભલા જુવાન,
“હું દુનિયાને ઓળખું છું. તારા બાપુ નહોતા ઓળખતા,નહિ તો તેમણે મને પૈસાની મદદ કરી નહોત; કારણ કે, મારી પાસેથી કશું પાછું મળી શકે તેમ નહોતું. તું પણ દુનિયાને ઓળખતો નથી; નહિ તો આ મુસાફરીએ જવા કબૂલ ન થયો હોત.
“જો કોઈ વાર તને લંડનમાં અચાનક આવવું પડે અને કંઈક રહેઠાણ કે છુપાવાની જગાની તાત્કાલિક જરૂર પડે, (ગુસ્સે ન થતો, મારે પણ કદી એવી જરૂર નહિ પડે, એમ જ હું માનતો હતો !) તો ગોલ્ડન સ્કૉર, સિલ્વર સ્કૂટ, ક્રાઉન વીશીવાળા મકાને ચાલ્યો આવજે. જેમ્સ સ્ટ્રીટ અને સિલ્વર સ્ટ્રીટને ખૂણે એ મકાન છે. તું રાતે પણ ગમે ત્યારે આવી શકે છે.
ભૂલો સુધારીને વાંચજે. હવે તો હું આખો કોટ કેવી રીતે પહેરાય એ પણ ભૂલી ગયો છું. મારી જોડણી પણ એ બધી જૂની બાબતોની સાથે જ વિદાય થઈ છે.” “ન્યૂમૅન નોંઝ”
આ કાગળ વાંચી નિકોલસની આંખો અજાણતાં જ ભીની થઈ આવી.
થાકથી ઘસઘસાટ ઊંઘ આવી જતાં, બીજે દિવસે સવારે મિ0 વીયસે બૂમાબૂમ કરી ત્યારે જ નિકોલસ જાગ્યો.
“જુઓને પપ થીજી ગયો છે, હવે તો કૂવાનો બરફ તોડીને છોકરાઓ માટે આપણે બાલટી ભરીને પાણી નહિ કાઢીએ, ત્યાં સુધી ‘ડ્રાઈ-કલીનિંગ’ જ કરી લેવું પડશે.”
એટલામાં તો મિત્ર કુવીયર્સની ધણિયાણી હાંફળી હાંફળી અંદર આવી પહોંચી. તેણે બાટમાં આમ તેમ થોડાં ફાંફાં માર્યા પછી ત્રાડ નાંખી: “આ તે શું થવા બેઠું છે? નિશાળની કડછી કયાંય મળતી
નથી.”
