________________
૨૮
નિકોલસ નિકચ્છી તેનું પડીકું વાળી, તેણે તેને બહેનના બારણા બહાર મૂકી દીધું. પછી પોતાની ટૂંક ખભે લઈ, તે ધીમેથી દાદર ઊતરી ગયો.
અવાજ સાંભળી, નીચેના કમરામાંથી મકાનમાલિકણ મિસ લા ક્રીવીએ બૂમ પાડી, “કોણ છે?”
બહાર રહીને સવાલજવાબ કરવા જવામાં મા-બહેન પોતાનો અવાજ સાંભળી જાગી ઊઠશે, એમ માની, તે પેટી બહાર મૂકી બારણું ઉઘાડી તેના કમરામાં જ પેઠો.
“ભલા ભગવાન, મિ0 નિકબી? આટલા વહેલા નીકળી પડ્યા કંઈ?”
“તમે પણ ઊડ્યાં જ છો ને?”
“ કળા એવી પજવણીખોર સાહેલી છે, મિત્ર નિકલ્ટી, કે ઊંઘવા જ ન દે. એક ચિત્ર અંગે વિચાર સ્ફરતાં કયારની હું પથારીમાંથી બહાર નીકળી આવી છું, અને અજવાળું થાય તેની રાહ જોઉ છું.”
હું તો યૉર્કશાયર તરફ ઊપડું છું, મિસ લા કીવી.” “હા, હા, ગઈ કાલે તમારાં મા-બહેન પાસેથી એ વાત મેં સાંભળી હતી. પરંતુ, હે ભગવાન, શિયાળાની આવી ઠંડીમાં, છેક યૉર્કશાયર જશો, મિત્ર નિકબી!”
“જુઓને, મિસ લા કીવી, કળા પેઠે આવશ્યકતા પણ એવી તોફાની યુવતી છે કે, તે આપણને કાન પકડી ગમે ત્યાં લઈ જાય!”
“લો, તમે પણ મારા પલ્લામાં જ બેસી ગયા ને! ઠીક, ઠીક, પણ તમારાં મા-બહેન તથા તમારે માટે મને ઘણું ઘણું લાગી આવે છે. તમારા પિતાના મૃત્યુની તાજી જ આફત, અને પાછા તમે પણ એ બંનેને છોડીને આટલે દૂર ચાલ્યા જવાના! તમારાં બહેન તો બહુ ભલાં બાનુ છે, મિત્ર નિકલ્દી. મારે તેમની સુંદર આકૃતિ ઉપરથી એક-બે મજાનાં ચિત્રો ઊભાં કરવાં છે. તે માટે મારી સામે તે થોડું થોડું બેસે છે પણ ખરાં.”