________________
૩૦૬
નિકોલસ નિકલ્ટી મિત્રો – જે કોઈ હોય તે– ભલે પૈસા આપી શકે, પણ મને મેડલીનના સુંવાળા લાલ લાલ ગાલ આપી શકે ? એટલે તું અહીંથી એકદમ બહાર નીકળી જા, નહિ તો હું “ચોર” “ચોર'ની બૂમો પાડી, આખી શેરી જગાડી દઈશ.”
૬૧
લગ્નને દિવસ
ગ્રાઈડે સવારમાં વહેલા ઊઠી, લીલા પોશાકમાં સુસજજ થઈ, પોતાના માનીતા દારૂની શીશીમાંથી એક ઘૂંટડો ભરી લીધો.
બીજી બાજુ, રાખના ઢગલા આગળ ધૂળધમા કામ કરતી કરતી પેગ કંઈક બબડતી હતી: “વાહ, મોટું લગન ન જોયું હોય તો! પેગ ડોસીના કરતાં હવે તેને વળી બીજું કોઈ જુવાનિયું ઘર ચલાવનારા જોઈએ છે! અત્યાર સુધી તો તે કહ્યા કરતો હતો કે, “હમણાં થોડું ખા, થોડો પગાર લે, થોડા કોલસા બાળ, અને હું છેવટે મારા વિલમાં તને ખૂબ આપી જઈશ.’ વળી કહેતો હતો કે, “હું વાંઢો છું અને વાંઢો રહેવાનો છું; મારે બીજા કોઈ મિત્રો નથી કે સગાંસાગવાં નથી, પગ!” પણ હવે તેને આ ઉંમરે વહુ લાવવી છે – અને તે પણ એક નાની ઢીંગલી જેવી! કહે છે કે, તે મારા માર્ગની જરાય આડે નહિ આવે! મારા માર્ગમાં તે આડે નહિ જ આવે, પણ તે તું કહે છે તે રીતે નહિ, પણ મેં ધાર્યું છે તે રીતે! સમજ્યો, ડોસલા?”
ગ્રાઈડ હવે વાયદા પ્રમાણે રાફને ત્યાં ગયો, અને આગલી રાતે એક જુવાનિયો તેને કેવો ડરાવવા આવ્યો હતો, તેની વાત તેણે તેને કહી સંભળાવી.
“અને તમે ડરી ગયા?” રાલ્ફ તિરસ્કારથી પૂછયું.