________________
નિકોલસ નિકલ્બી
અંગીઠી પાસેની સુંદર ‘બૉક્સ’માં સદ્ગૃહસ્થ જેવા ચાર જણ વાતો કરતા બેઠા હતા; અને બીજી જગાએ બેએક સગૃહસ્થો ચૂપ બેઠા બેઠા કાંઈ ખાઈ રહ્યા હતા. નિકોલસ પેલા ચાર જણાની બૉકસ તરફ પીઠ રાખીને એક જગાએ બેસી ગયો, અને વેઇટર આવે તેની રાહ જોતો ટેબલ ઉપર પડેલું એકાદ છાપું હાથમાં લઈ વાંચવા લાગ્યો.
૧૯૦
એણે વીસેક લીટી વાંચી હશે, એટલામાં પાછળની બૉકસમાંથી અચાનક તેને કાને “નાનકડી કેટ નિકલ્બી ” એ શબ્દો પડયા. એથી સહેજે તેના કાન સરવા થઈ ગયા.
નિકોલસ હવે તેમની વાતો લક્ષ લઈને સાંભળવા મંડયો. પેલાઓમાંથી એક જણે પ્યાલી ભરી અને મોટેથી કહ્યું, “નાનકડી કેટ નિકલ્બીના નામ પર !” બાકીના ત્રણેએ પોતાની પ્યાલીઓ ‘નાનકડી કેટ નિકલ્બી એમ બોલીને ઊંચી કરી, અને પછી ચારે જણ પોતપોતાની પ્યાલીઓ ગટગટાવી ગયા.
“એ એના કાકાની કરગરીએ, તેમ પૈસા
પેલાઓમાંથી એક જણ હવે બોલવા લાગ્યો, જ પૂરી ભત્રીજી છે; પેલાને પણ જેમ વધુ આપતાં વધુ આનાકાની કરે; તેમ જ અપ્સરા પણ, જેમ આપણે અધીરા થઈએ, તેમ વધુ અક્કડ બનતી જાય છે, મા'ળી દુત્તી !”
આ
સામેનો જુવાન હવે થોથવાતી જીભે બોલ્યો, “મને લાગે છે કે, પેલી ચિમળાયેલી વિટિટ્ટર્લી તેને અદેખાઈથી આપણી પાસે ફરકવા દેતી નથી.
,,
“અરે, તેઓ બે જણ લડી પડે, અને નાનકડી નિકલ્બી તેની નોકરી છોડી પોતાની મા ભેગી થઈ જાય, તો ભયો ભયો થાય. એ ‘બુઢિયા ’ને તો હું સારી રીતે રમાડી જઉં તેમ છું,” પહેલાં બોલેલો માણસ બોલ્યો.
