________________
લે મિઝરાયલ હું ફળના થેલામાં ભરીને બહાર લઈ જાઉં અને મારી ઓળખીતી એક ડોસીને ત્યાં એક દિવસ માટે મૂકી આવું. પણ તમને બહાર શી રીતે લઈ જાઉં?”
જીન વાલજિને હવે ફોશલવેને મદદ કરવા માંડી. તેણે કહ્યું કે, “ખાલી કોફિનમાં માટી ભરવી એ પણ સલામત નથી. માટી સરકયા કરે, તો ઉપાડનારાને વહેમ જાય જ. તેને બદલે એ કોફિનમાં તું મને જ સુવાડી દે ને!'
ફોશલવે ઊછળીને ઊભો થઈ ગયો. ‘તમને?'
શા માટે નહિ? મારે અહીંથી બહાર તો જવું જ જોઈએ ને ! રાતે એ કોફિનના ઓરડામાં મને છાનામાના લઈ જવાય એવું છે કે નહિ?
છે, પણ કાલે બપોરે છેક ત્રણ વાગ્યે એ કૉફિન ઉપાડનારા આવે અને છેક રાત પડશે એ કોફિન કબ્રસ્તાનમાં પહોંચે, ત્યાં સુધી તમે શ્વાસ લીધા વિના જીવતા રહેશો શી રીતે ?'
“મેના ભાગ આગળ પાટિયામાં થોડાં કાણાં પાડી રાખજે. મને ચિંતા એ બાબતની નથી; પણ સ્મશાનમાં પહોંચ્યા પછીનું શું ?'
એ વાતની મને જરાય ચિંતા નથી! ઘોરખોડિયો ડોસો મૅસ્ટ્રીન મારો દોસ્ત છે, અને પાકો ગરાડી છે. હું તેને કહીશ: “પીઠું બંધ થાય તે પહેલાં ચાલ જરા ગળું ભીંજવી આવીએ.”
એ જરૂર આવશે. પછી હું તેને દારૂથી તરબોળ કરી દઈને દૂણકું બનાવી દઈશ અને પછી એકાદ ટેબલ નીચે સરકાવી દઈશ. ત્યાર બાદ તેના ખિસ્સામાંથી કબ્રસ્તાનનો પરવાનો કાઢી લઈ, એકલો કબ્રસ્તાનમાં પાછો આવીશ. મારી પાસે મારો પરવાનો તો હશે જ. એટલે બે પરવાનાઓથી આપણે બે ચપટી વગાડતાંમાં કબ્રસ્તાનની બહાર નીકળી જઈશું !”
