________________
પીને મઠ ફેશલ પણ બેઠો થઈ ગયો અને માથું હલાવતો બોલ્યો, “મેડલીન બાપુ, તમે છો તો નસીબદાર ! અમારી સાધ્વીઓમાંથી એક આજે મરણપથારીએ પડેલી છે, તેથી તેને માટે ૪૦ કલાકની પ્રાર્થના ચાલવાની છે. અને જો તે મરી જશે, તો પછી મરણ પછીની લાંબી પ્રાર્થના ચાલશે. એટલે આજે તો આ તરફ કોઈ આવવાનું નથી એ નક્કી. પણ પછી જ્યારે નિશાળની છોકરીઓ ચારે બાજુ ભટકતી હોય, ત્યારે તેમની આંખોમાંથી બચવું તમારે માટે અશક્ય છે. તમને બહારથી અંદર લાવવાની યુક્તિ તો મને આવડે તેવી છે – “મારી મદદમાં મારા બુઠ્ઠા ભાઈને અને તેની નાની દીકરીને લાવવા દો” એમ હું કહી શકું; પણ તે માટે એક વાર તમારે બહાર તો જવું પડે ને! તમે જે રસ્તે થઈને અંદર આવ્યા, તે રસ્તે થઈને એક વાર બહાર ન જઈ શકો ?”
“અશકય.’
એટલામાં દાંટનો અવાજ આવવા લાગ્યો. આ મઠમાં મૌનનું જ સામ્રાજ્ય હોઈ, દાંટનો અવાજ જ સૌને એકમાત્ર ભાષા બની રહી હતી. ફોશલવે ટના જુદા જુદા અવાજોનો અર્થ સમજતો હતો. તે બોલી ઊઠયો, “લો, એ સાધ્વી મરી ગઈહવે સુધરાઈનો ડાકટર આવી મોતનું સર્ટિફિકેટ કાઢી આપશે.'
થોડી વાર બાદ જુદી જાતનો અવાજ આવવા લાગ્યો. ફેશલ બોલ્યો, લો, ડાકટર પાછો ચાલ્યો; હવે સરકાર તરફથી મડદાપેટી આવશે. તે પેટીમાં મડદુ મુકાઈ જશે એટલે પછી મારે જઈને ખીલીઓ ઠોકી, તેનું ઢાંકણ જડી દેવાનું. પછી તે પેટીને બીજે દિવસે સાંજના કબ્રસ્તાનમાં પહોંચાડવા પણ મારે જવાનું.’
એટલામાં ચોથી જાતનો ધાંટ વાગ્યો. ફેશનલૈં તરત ઊભો થઈને બોલ્યો, “આ વખતે ઘંટ મારે માટે વાગે છે. ૧૦ – ૬
