________________
લે મિરાલ્ડ નવાઈ પણ શી? તેણે નીચા નમી શ્વાસોચ્છવાસનો ધબકાર સાંભળવા પ્રયત્ન કર્યો. નહીં જેવો શ્વાસ ચાલતો હતો; પણ થોડા વખતમાં જ કોસેટને પથારી અને અગ્નિનો તાપ ન મળે, તો તે ભાગ્યે જ બચી શકે, એ નક્કી હતું.
જીન વાલજિન મરણિયો થઈ હવે બાગમાં ફરતા પેલા માણસ પાસે દોડ્યો. તેણે પોતાના ખિસ્સામાંથી પડીકામાં વીંટેલી ચાંદીના સિક્કાની થપ્પી કાઢી; અને થોડા કૂદકામાં જ તેની પાસે જઈ પહોંચી ધીમેથી કહ્યું, “૧૦૦ ફૂાંક રોકડા, જો તું મને એક રાત તારા મકાનમાં આશરો આપે તો!'
પેલો ચમકીને તેના તરફ ફાટી આંખે જોઈ જ રહ્યો. જીન વાલજિનનો મૂંઝાયેલો ચહેરો ચંદ્રના પ્રકાશમાં બરાબર દેખાતો હતો.
ઓત્તારી, આ તો મેડલીન બાપુ!' પેલો બોલી ઊઠ્યો. ભલા ભગવાન, તમે અહીં આકાશમાંથી સીધા ઊતરી આવ્યા કે શું? તમને ઓળખતો ન હોય તે તો તમને દેખીને જ છળી મરે. તમારો કોટ ક્યાં? ટોપો કયાં?'
“તું કોણ છે ભાઈ ? અને આ કઈ જગા છે?' જીન , વાલજિને નવાઈ પામી પૂછયું.
વાહ, એ પણ ખરું! તમે તો મને નોકરી અપાવી છે, અને તે પણ આ મઠમાં જ. છતાં મને ઓળખી શકતા નથી? હું પેલો બુઢ્ઢો ફોશલોં! તમે ગાડા નીચેથી બચાવ્યો હતો તે. વાહ, લોકોની જિંદગીઓ તમે બચાવો છો ખરા, પણ પછી તેમને ભૂલી જાઓ છો ! તે બિચારા તો તમને હંમેશ સવાર-સાંજ પ્રાર્થનામાં યાદ કરતા હોય છે !'
જીન વાલજિનને હવે બધું યાદ આવ્યું. તેણે પૂછયું, પણ તારા ઘૂંટણે આ ઘૂઘરો શાનો બાંધ્યો છે? તું અત્યારે આ બગીચામાં શું કરે છે?”
