________________
વાટલૂને સારજંટ’ પેલા માણસને જાણે વીજળીનો આંચકો લાગ્યો. તેણે ડોલ ઉપાડીને ફરી ચાલવાનું શરૂ કર્યું.
“ચાલ મા, મારે આજની રાત કઈ વીશીમાં જ રહેવાનું છે. હું તારી વીશીમાં જ આવીશ.”
રસ્તામાં ભઠિયારાની દુકાન આવી ગઈ, પણ કોસેટને પાંઉ ખરીદવાનું યાદ રહ્યું નહીં. વીશી નજીક આવતાં જ તેણે ધીમેથી પેલાના હાથમાંથી ડોલ લઈ લીધી, તથા બારણું ઉઘાડી, નવા મહેમાનને આદરપૂર્વક અંદર પધારવા કહ્યું. પણ મહેમાનનો ચીંથરેહાલ દેખાવ જોઇ, તેને કશો ખાસ ઉમળકાભર્યો આવકાર વીશીવાળાં તરફથી મળ્યો નહીં.
કોસેટ તો આવીને ટેબલ નીચે પોતાના ગૂંથવાના કામે બેસી ગઈ. શેઠાણીએ તરત કેસેટ પાસે પાંઉ માગ્યો. તે બિચારી એની વાત ભૂલી જ ગઈ હતી, એટલે ઝટ જવાબ આપી બેઠી, ભઠિયારખાનું બંધ થઈ ગયું હતું.” થનારડિયર બાનુને એનો જવાબ સાચો ન લાગ્યો; એટલે બીજે દિવસે તપાસ કરીને પછી તેની ખબર લેવાનો નિશ્ચય કરી, તેણે પૈસા પાછા માગ્યા.
કેસેટે ખિસું ફેફેસી જોયું પણ પૈસા ન મળે ! બાનુએ તરત ખીંટી ઉપર ભરવેલો ચાબખો હાથમાં લીધો. કોસેટ ચીસ પાડી ઊઠી.
પેલ. નવો મહેમાન તે જ ઘડીએ હાંફળો હાંફળો ઊઠયો અને ટેબલ નીચે કંઈક શોધતો હોય એમ નમી, ઝટ ઊભો થયો અને બોલ્યો, “લો બાનુ; એ નાની છોકરીના ખિસ્સામાંથી હમણાં જ ગબડી પડતો મેં જોયો હતો.'
બાનુએ એ સિકકો લીધો, પણ તે સમજી ગઈ કે એ સિક્કો પોતે આપેલો સિક્કો નથી; કારણ કે આ તો પંદરને બદલે વીસ-સૂનો સિક્કો હતો.
થોડી વારમાં બાનુની બે હૃષ્ટપુષ્ટ છોકરીઓ ધમાચકડી કરતી ઓરડામાં દાખલ થઈ અને અંગારા પાસે બેસી એક
