________________
૬૨
લે મિઝરાક્લ રોજની પેઠે કિનારાનું એક ઝાડવું પકડી, તે ડોલ ભરવા પાણી તરફ નીચી નમી, તેવી જ પેલો પંદરસૂનો સિક્કો તેના ખિસ્સામાંથી પાણીમાં ગબડી ગયો.
ડોલ ભરાઈ તો ખરી; પણ તે ડોલ ઊંચકીને ઘેર પહોંચવું એ જુદી વાત હતી. તેના નાનકડા હાથ ઠંડા પવનથી ઠરી જતા હતા; તથા ડોલના ભારથી તેની હથેળી ઉપર સોજો ચડી આવ્યા જેવું દરદ થતું હતું. જંગલ પૂરું પણ થયું નહીં ત્યાર પહેલાં તો તે બેસી પડી. થોડી વારે ઊભી થઈને તેણે ફરી ડોલ હાથમાં લીધી, ત્યારે અતિશય દુ:ખના માર્યા “ઓ ભગવાન !' એ શબ્દો તેના મોંમાંથી નીકળી પડ્યા.
અચાનક કોસેટને લાગ્યું કે, એક જોરદાર હાથે તેની ડોલ ઊંચકી લીધી છે. તેની પાછળથી લગોલગ આવી લાગેલો કોઈ માણસ એક શબ્દ પણ બોલ્યા વિના તેની ડોલ ઊંચકીને તેની સાથે ચાલતો હતો.
તું ડોલ છોડી દે, બેટા, હું જ ઊંચકી લઈશ.”
કેસેટે જરા પણ અંદેશા વગર ડોલ છોડી દીધી. પેલો તેની સાથે સાથે જ ચાલવા લાગ્યો. વાતવાતમાં તેણે પૂછી લીધું કે, તે આઠ વરસની છે તથા વીશીમાંથી પાણી ભરવા આટલે દૂર આવી છે.
તારે મા નથી ?'
“મને ખબર નથી,' બાળકે જવાબ આપ્યો. “બીજાં છોકરાંને મા હોય છે; મને કોણ જાણે નથી.”
પેલો માણસ એકદમ ઊભો રહ્યો. તેણે ડોલ જમીન ઉપર મૂકી દીધી. પછી કોસેટના બે ખભા ઉપર પોતાના હાથ મૂકી, તેણે અંધારામાં તેનું મે જોવા પ્રયત્ન કર્યો.
“તારું નામ શું, બેટા?” “કોસેટ.”
