________________
મૈં સિઝેરાg
તેને ખાતરી હતી કે કેસેટ તેમની સાથે છે જ.
માં. મેડલીન તેની પથારી પાસે ખુરશી ઉપર શાંતિથી બેઢા. ફ્રેન્ટાઇન કહેવા લાગી કે, “આપ તેને લેવા જ ગયા હતા; હું રાતે કેટલાય સમયથી આપને દૂરથી જોઈ શકતી હતી. આપના મુખારવિંદની આસપાસ અદ્ભુત પ્રકાશ ઝળહળી રહ્યો હતો. પણ કોસેટ કાં? આપ લોકોએ તેને મારી પથારીમાં જ કેમ ન સુવાડી? હું આંખ ઉઘાડતાં જ તેને જોઈ શકત! પેલાં થેનારડિયર તેને કેવી રીતે રાખતાં હતાં ? તે દૂબળી પડી ગઈ છે? મને તો તે આટલે વર્ષે ન પણ ઓળખે. પણ આપને તે જરૂર ‘દાદા’ કહેતી હશે. મુસાફરીમાં તેને ખૂબ મઝા પડી હશે. આપને કદાચ મારે વિષે તે બહુ સવાર્લો પૂછતી હશે.”
૪૮
માં. મેડલીને તેને શાંતિથી કહ્યું, ‘મા, હવે જરા શાંત થા; કોર્સેટ મજામાં છે; અને તારી પાસે તેને જલદી લાવીશું. પરંતુ તું બહુ આવેશમાં આવી જઈને બોલ્યા કરે છે, તે સારું નહીં.’
વસ્તુતાએ ફેન્ટાઇનને શબ્દે શબ્દે ઉધરસ ચડતી હતી. પણ અચાનક બારણા સામે નજર પડતાં જ તેની આંખ ફાર્ટી ગઈ. તે એકદમ ચૂપ થઈ ગઈ અને છળી મરી હોય તેમ પથારીમાં અર્ધી બેઠી થઈ ગઈ. બારણાને બીજે છેડે જાવ ઊર્ભો હતો.
વાત એમ બની હતી કે, આખી અદાલત માં. મેડલીને કરેલા અદ્ભુત સ્વાર્પણથી ચાંકીને સ્તબ્ધ બની ગઈ હતી. મોં. મેડલીન તે વખતે છેવટનું એક વાકય બોલીને અદાલતમાંથી ચાલી નીકળ્યા હતા : ‘આપ સાહેબો હજુ મને કેદ પકડવાનું જાહેર કરતા નથી, તો હાલ તુરત હું આપની રજા લઉં છું; કારણ કે મારે કેટલાંક તાકીદનાં કાર્યો પતવવાનાં છે. હું કોણ છું અને કયાં જાઉં છું, તે સરકારી વકીલ બરાબર જાણે છે.
