________________
પરીસનાં પંખીડાં આંખે પાદરીને કહ્યું, “મને ગિરફતાર કરાવો, પાદરી સાહેબ, હું લૂંટારો છું.”
પાદરીએ નવાઈ પામી ઘોડાને એડી લગાવી, અને ચાલતી પકડી. જીન વાલજિન પેલો છોકરો ગયો હતો તે દિશામાં ફરીથી દોડ્યો. એક જગાએ ત્રણ રસ્તા ભેગા થતા હતા. ત્યાં ધૂમસના ધૂંધળા વાદળમાં તેની છેલ્લી બૂમ “નાના જર્વે'– ક્યાંય લીન થઈ ગઈ. ત્યાર પછી તે છૂટે મોંએ રડી પડયો : ૧૯ વર્ષમાં પહેલી જ વાર.
પેરીસનાં પંખીડાં ઈ. સ. ૧૮૧૭માં ફ્રાંસના જુદા જુદા પ્રાંતોમાંથી ચાર જુવાનિયા પરસમાં ભણવા આવ્યા હતા. ચારે પૈસાદારના છોકરા હતા અને પેરીસમાં આવ્યા હતા એટલે ભણવા ઉપરાંત પ્રેમ પણ કરતા હતા ! ચારેને એક એક સુંદર પ્રિયતમા હતી. શહેરમાં એવી યુવતીઓ ગમે ત્યારે મળી રહે.
તે ચારમાંથી એક ફેન્ટાઈન નામે છોકરી હતી. તે મ0માં જન્મી હતી, પણ તેના બાપ કે માને તેણે કદી જોયાં-જાણ્યાં ન હતાં. તે પોતાને ફેન્ટાઈન નામથી ઓળખાવતી, પરંતુ તે નામ તેને કોણે કયારે આપ્યું હતું, તે કોણ જાણે?
દશ વર્ષની ઉંમરે ફેન્ટાઇન ગામ છોડી પરામાંનાં ખેડૂતોને ત્યાં નોકરીએ જોડાઈ હતી. પંદર વર્ષની ઉંમરે તે પોતાનું નસીબ અજમાવવા પેરીસમાં આવી. તે સુંદર હતી; તેને માથે સુંદર સોનેરી વાળ હતા, અને તેના દાંત ફૂટડા હતા. સોનું અને મોતી એ બે મોંધી મિલકતો તેને હતી : સોનું માથા ઉપર, અને મોતી મોંમાં.
તે જીવવા માટે કામકાજ કરતી; અને પછી પ્રેમ કરવા લાગી તે પણ જીવવા માટે. કારણ કે, હૃદયને પણ ભૂખ હોય