________________
લે મિરાલ્ડ ઊઠયો. સામે બરફથી ઢંકાયેલા આસ પર્વત ઉપરથી હાડકાં પરોવી નાખે તેવી ટાઢ વાવા લાગી હતી. પોતાની ટોપી કપાળ ઉપર ખેંચી, બટન ભીડી, આગળ ચાલવા તેણે પગ ઉપાડ્યા. એકાદ ડગલું ભરી દડો લેવા તે નીચો નમ્યો.
તે જ વખતે પેલો બે ફ્રાંકનો ધોળો ઢબૂ તેની નજરે પડ્યો. એકદમ કાંઈ આંચકો લાગ્યો હોય, તેમ તે બે ત્રણ ડગલાં પાછો હઠયો. તેની નજર તે જગા ઉપર જ ચોંટી રહી. છલાંગ મારી, ગાંડાની પેઠે તેણે તે સિક્કો ઉપાડી લીધો અને જે દિશામાં પેલો છોકરો ગયો હતો તે દિશામાં “નાના જવે! નાના જવે!” કરતો તે દોડયો.
ક્યાંયથી કશો જવાબ ન મળ્યો. તેનો અવાજ એવો ફાટેલો હતો કે પેલા છોકરાએ સાંભળ્યો હોત, તોપણ તે બનીને દૂર જ ભાગ્યો હોત. થોડા વખત બાદ જીન વાલજિનને ઘોડા ઉપર બેઠેલો એક પાદરી મળ્યો. તેની પાસે જઈ, તેણે પૂછયું, “પાદરી સાહેબ, તમને કોઈ છોકરો મળ્યો?
ના.
નાનો જર્વે, ગારુડીના છોકરા જેવો હતો, સાહેબ.” ના, મને કોઈ જ સામે નથી મળ્યું.'
જીન વાલજિને પાંચ-ફ્રાંકના બે સિક્કા પોતાની કોથળીમાંથી કાઢ્યા અને પેલા પાદરીના હાથમાં મૂકી કહ્યું, “આ તમારાં ગરીબ-ગુરબાં માટે, પાદરી સાહેબ. પેલો છોકરો દશેક વર્ષનો હતો; તેની પાસે ઝોળી અને સારંગી હતાં.”
ભાઈ, એવા છોકરા આ બાજુના રહેવાસી હોતા નથી આ રસ્તે જઈને તેવા ઘણા આવે-જાય છે ખરા.”
જીન વાલજને ઝડપથી બીજા બે પાંચ-ક્રાંકના સિક્કા ખેંચી કાઢ્યા અને પાદરીને આપીને કહ્યું, “તમારાં ગરીબગુરબાં માટે.” પછી આવેશમાં આવી જઈને તેણે આંસુભરી
