________________
છેલ્લી મિનમારી
‘સાહેબ, મારો સિક્કો !’
'
તારું નામ શું, અલ્યા ?’
.
નાનો જવે, સાહેબ.’
આપ્યો.
૧૭
ચાલ ભાગ, અહીંથી,’
‘મારો ચાંદીનો ઢબૂ આપી દેા, સાહેબ.'
જીન વાલજિને માથું નીચું કરી દીધું; કશો જવાબ ન
છોકરાએ ફરીથી કહ્યું, ‘મારો બે ફ઼્રાંકનો ઢબૂ, સાહેબ !' એમ કહી, તેણે જીન વાજિનનો ગળપટો પકડી ધીમેથી હલાવવા માંડયો, અને તેના પગને જરા ખસેડવા પ્રયત્ન કર્યો. જીન વાજિને હળું પોતાનું માથું ઊંચું કર્યું; તથા જાણે નવાઈ પામ્યો હોય, તેમ છોકરા તરફ નજર કરી પોતાનો દડો ઉપાડયો, અને બિહામણા અવાજે ત્રાડ નાખી, ‘કોણ મૂઓ છે?’
હું સાહેબ, નાનો જવે સાહેબ. મારો સિક્કો આપી દે; તમારો પગ લઈ લો, સાહેબ.' છોકરો હવે રડતો રડતો પોતાના ઢબૂ માટે જીદ કરવા લાગ્યો.
જીન વાજિન કૂદકા મારી ઊભો થયો. પોતાનો પગ સિક્કા ઉપર રાખીને જ તે તડૂકો, ‘જાય છે કે નહીં?'
નજર પહોંચે ત્યાં સુધી આખા મેદાનમાં બીજું કોઈ માણસ જતું કે આવતું દેખાતું ન હતું. છોકરાને એકદમ આખે શરીરે ધ્રુજારી આવી ગઈ. પછી ક્ષણભર જડસડ બની જઈ, પાછું જોવાની હિમત કર્યા વિના કે ચીસ પાડયા વિના તે પૂરપાટ ભાગ્યો અને દેખાતો બંધ થયો.
સૂર્ય આથમી ગયો. જીન વાલજિને આખો દિવસ કશું ખાધું ન હતું. કદાચ તેને તાવ જ ભરાયો હતો. છોકરો નાસી *ગયો ત્યારનો તે ત્યાં જ ઊભો રહ્યો હતો, અચાનક તે ઝબકી
લે૦ – ૨
