________________
લે મિરાન્ડ વરસાદની બીકે હું પાછો ફર્યો છું. દેવળ પાસેની એક છાટ પાસે હું સૂતો હતો, તેવામાં એક ભલી બાઈએ મને આ બારણું ઠોકી જોવા કહ્યું. આ વીશી છે? મારી પાસે પૈસા છે. ૧૯ વર્ષ વહાણમાં કેદી તરીકે મજૂરી કરીને હું ૧૦૯ ફ્રાંક* કમાયો છું. હું બહુ થાક્યો છું અને મને કકડીને ભૂખ લાગી છે. તમે મને આજની રાત રહેવા દેશો ?'
“મેંગ્લોઅર બાનુ,” બિશપે કહ્યું, “ટેબલ ઉપર બીજું ભાણું મૂકો, અને અંદરના ઓરડાવાળી પથારી ઉપર નવી ચાદર બિછાવો.' - બંને સ્ત્રીઓ બિશપની આજ્ઞાનું પાલન કરવામાં પાછું જુએ તેમ ન હતી. મેંગ્લોર તરત આજ્ઞા મુજબ તૈયારી કરવા અંદર ચાલી ગઈ. બિશપે પેલા તરફ ફરીને કહ્યું, ‘બેસો અને જરા તાપતા થાઓ સાહેબ, આપણે હમણાં જ વાળુ કરવા બેસીશું. વાળનું પરવારીશું, ત્યાં સુધીમાં તમારી પથારી તૈયાર થઈ ગઈ હશે.”
હવે પેલો આ બધાનો અર્થ સમજ્યો. તેના ચહેરા ઉપર ઘેરી નિરાશા અને કાળી કઠોરતાને બદલે નવાઈ અને આનંદની ઉજજવળતા છવાઈ રહ્યો. તે ગાંડાની પેઠે ખચકાતો ખચકાતો બોલ્યો, “સાચી વાત? સાચી વાત ?' - દરમ્યાન મેંગ્લોઇર બાનુએ વાળનું પીરસવા માંડ્યું હતું. પેલો ભૂખાળવાની પેઠે ખાવા મંડી ગયો.
વાળનું પત્યા પછી મહેમાનને ઊંધે ઘેરાતો જોઈ, બિશપે એક મીણબત્તી પોતાના હાથમાં લીધી અને બીજી તેના હાથમાં આપીને કહ્યું, “આવો સાહેબ, હું તમને તમારી સુવાની જગા બતાવું.”
જેટલી વખત બિશપ તેમના મૃદુ ગંભીર અવાજે “સાહેબ” શબ્દ બોલતા, તેટલી વખત પેલાના મેં ઉપર ઉજાસ છવાઈ
* આશરે ૬૪ રૂપિયા.
