________________
નં. ૭નું તારે શું ક્રમ છે?' જીન વાલજને કંઈક ચેકીને પૂછ્યું.
પણ આટલું પૂછયા બાદ, જીન વાલજને તરત તાનો પ્રશ્ન બદલી નાખ્યો : “ભાઈ, હું જે કાગળની રાહ જોઉં છું, તે તો તું નથી લાવ્યો ને? હું જ . ૭માં રહું છું.”
પણ, તન્મે ઔ ક્યાં છો? ભલા નાગરિક, એ કાગળ તો સ્ત્રી માટે છે!”
“કાગળ કોર્સેટ બાનું માટે છે ને? તેમણે જ મને અહીં ઊભો રાખ્યો છે!'
ગેચ ભરમાઈ ગર્યો. તેણે મરચા ઉપર પાછા ફરવાની ઉતાવળમાં કાગળ જીન વાલજનને આપી દીધો, અને તે લશ્કરી ઢબે રાઇટ-લેફટ, રાઇટ-લેફુટ કરાઁ મરચા તરફ પાછો કૂચ કરી ગર્યો.
જન વાલજને મકાનમાં જઈ મીણબત્તી સળગાવી અને કાગળ વાંચવા માંડ્યું. તેનાં ભવાં ચડતાં ગયાં. પણ જ્યારે છેલ્લી લીટી આવી કે, “હું મરવાની તૈયારીમાં છું... અને જ્યારે તું આ કાગળ વાંચતી હોઈશ, ત્યારે મારો આત્મા હસતો હસતો તારી સામે જોઈ રહ્ય હશે’ – ત્યારે જીન વાલજિનના અંતરમાં થઈને આનંદની એક લહેર પસાર થઈ ગઈ. ‘ત્યારે હવે આ માણસનો અંત હાથવેંતમાં છે – તેના ગયા પછી કોસેટ ફરી પાછી સમગ્રરૂપે મને પાછી મળશે !'
છતાં તેના અંતરમાં પાછું બીજું કંઈક સળવળવા લાગ્યું! તેને કેસેટના પ્રથમ સ્નેહીનો આ અંત આવે તેથી આનંદ થવામાં કંઈક હીણું લાગવા માંડ્યું. થોડા વખત બાદ તે નેશનલ-ગાર્ડન પોશાક પહેરી, હાથમાં બંદૂક લઈ, મોરચા તરફ જવા નીકળી પડવ્યો,
