________________
ડાક પાછળ
૧૨૭ "હે? ખરી વાત? મને તું તરત ત્યાં લઈ જા. તું જે માગે તે હું આપવા તૈયાર છું. તારા જેવું ભલું કોઈ નહીં !”
જુઓ, તમે કેવા રાજી થઈ ગયા? જોકે, તમે તેને ચાહો છો, એ હું જાણું છું. અને મને.... તો ઠીક, એ વાત રહેવા દે ચાલો.'
મેરિયસમાં તેની અણકથી રહેલી વાત સમજવાની અત્યારે ધીરજ કે શક્તિ ન હતાં. તે તેની પાછળ પાછળ ચાલવા લાગ્યો. પણ એટલામાં એપોનીને ઘોડી પાછી ફરીને કહ્યું, પણ જોજો! મને તમે વચન આપ્યું છે ને યાદ રાખજો !”
મેરિયસે તરત ખિસ્સામાંથી પેલો પાંચ ફ્રાંકનો સિક્કો કાઢયો અને તેને ધર્યો. પેલીનો હાથ જાણે દાઝી ગયો હોય તેમ તેણે તે સિક્કો હાથમાંથી નીચે જ પડી જવા દીધો. તે એકદમ જુસ્સામાં આવી જઈને બોલી ઊઠી :
“મારે તમારા પૈસા નથી જોઈતા!”
જન વાલજીિન અવારનવાર, ત્રણ ત્રણ દિવસની મુસાફરીએ ચાલ્યો જતો. તે ક્યાં જતો તે કઈ જાણતું ન હતું. કેસેટ પણ નહીં. પરંતુ આપણે જાણીએ છીએ કે, જ્યારે પૈસા ખૂટે ત્યારે તે મોંટ પાસેના જંગલમાં પોતાને ગુપ્ત સ્થાને જતો અને ત્યાંથી પૈસા લઈ આવતો. તેની આવી એક લાંબી ગેરહાજરી દરમ્યાન કોસેટ એકલી હતી, ત્યારે લાગલાગટ બે દિવસ સુધી કેસેટને લાગ્યું કે રાત્રે કોઈનાં પગલાં અવારનવાર પોતાની આસપાસ સંભળાયા કરે છે. તેણે હવે વેળાસર મકાનનાં બારીબારણાં બરાબર બંધ કરાવી દેવા માંડ્યાં.
એ મકાનનો બગીચો શેરી સુધી લંબાતો હતો. ત્યાં • સળિયાની વાડ પાસે એક પથ્થરનો બાંકડો હતો. તેની પાછળ વાડ જેવું ઉગાડી, રસ્તા ઉપરથી કોઈની નજર ન પડે તેવું કરેલું હતું. એક સાંજે જીન વાલજિન બહાર ફરવા ગયો હતો
