________________
૨૦
તે ઉમરાછલ વાંચવાનો શોખ વધુ હતો. તે એકાદ ખૂણે વાંચ હમ, ત્યાં કેસેટ થાકીને દોડી આવે. જીન વાલજિન તેને માથે હાથ ફેરવી, ખોળામાં સુવાડે અને પોતે વાંચેલામાંથી કંઈ સંભળાવવા જેવું હોય તે સંભળાવે.
જીન વાલજિન પોતાના આ સુખથી અર્ધા અર્ધા થઈ જતો અને પરમાત્માને ધન્યવાદ આપ્યા કરતો.
સમય સમયનું કામ કર્યે જતો હતો, અને કોસેટ પોતાનું બાળપણ છોડી શરીર અને મનથી વિકસતી જતી હતી. એ અરસામાં મેરિયસની નજરે તે પડી અને તેની નજરે મેરિયસ પડ્યો, બગીચામાં રોજ આવવાનો ક્રમ બંનેનો હતો; એટલે સ્વાભાવિક રીતે બગીચામાં આવતાં જ એકબીજાની હાજરી બંનેને લક્ષમાં આવતી. તેમાંથી જ્યારે કોઈ ગેરહાજર હોય, ત્યારે હાજર રહેનારને લાગે કે, આજે “તે’ નથી. પછી ધીમે ધીમે એકની હાજરી ન હોય, ત્યારે બીજાને તરત ખટકા જેવું પણ લાગવા માંડયું. અને પછી તો એકબીજાને રોજ જોવાં, એ બંને માટે એક આવશ્યકતા જેવું જ બની ગયું.
જીન વાલજનના લક્ષમાં એ વાત જ્યારે આવી, ત્યારે તે એકદમ તો ચક્યો. સ્વાભાવિક રીતે જ તેને પોતાની તથા કોસેટની સુરક્ષિતતા માટે પણ એ વસ્તુ જોખમરૂપ લાગી. અને તેથી તેને મેરિયસ ઉપર ગુસ્સો લાગવા માંડ્યો. તેણે મેરિયસને ટાળવાનો પ્રયત્ન શરૂ કર્યો. ત્યારે મેરિયસે જે પીછો પકડવા જેવું કર્યું, તેથી તેની શંકા અને ભય વધુ ઢ થયાં.
પછી તો થનારડિયરવાળો પ્રસંગ બન્યો; એટલે જીન વાલજિને બહાર જવાનું બંધ જ કરી દીધું. હવે તો તે પોતાના મકાનમાંથી બહાર બગીચા સુધી પણ બહાર નીકળતો
