________________
થડાક પાછળ જન વાલજિને અધ્યક્ષ-માતાને વિનંતિ કરી કે, મને મઠની નોકરીમાંથી છૂટો કરો. કેસેટ ભવિષ્યમાં સાધ્વી જ થશે, એ આશાએ મઠમાં તેની કેળવણીનું ખર્ચ લેવાયું ન હતું. તેથી જીન વાલજિને પાંચ વર્ષના તેના ખર્ચના પાંચ હજાર ફ્રાંક અધ્યક્ષ-માતાને અર્પણ કર્યા. તેમણે તેને ખુશીથી રજા આપી.
બહાર પણ, જીન વાલજિનને, કોસેટને ખાતર સુરક્ષિતપણે રહેવાની જરૂર તો હતી જ. એટલે તેણે રુ-ટ્યુમેટ જેવી દૂરની જગાએ એક સરસ સુરક્ષિત મકાન શોધી કાઢયું અને ખરીદી લીધું. શેરી ભણી મોટી વાડવાળો બગીચો હતો, અને તેની વચ્ચે એ નાનું સરખું સુંદર મકાન આવેલું હતું. તે મકાનની પાછળ નોકરચાકર માટે જુદું મકાન હતું.
કેસેટ પેલા વચલા સુંદર મકાનમાં ટુર નામની બુટ્ટી બાઈ સાથે રહેતી; અને જીન વાલજિન તેની પાછળ નોકર માટેના પેલા જુદા મકાનમાં રહેતો. આ ઉપરાંત તેણે દૂર દૂર બીજાં બે મકાન પણ પૂર્ણપણે સુસજજ રાખ્યાં હતાં. અવારનવાર કેસેટ સાથે તે એ મકાનમાં પણ થોડા દિવસ રહેતો.
જીન વાલજિને બે ટેવી રાખી હતી : રોજ સાંજે કોસેટ સાથે જરા નિર્જન ગણાય તેવા લક્ષમબર્ગ બગીચામાં ફરવા જવું, અને દર રવિવારે એક દૂરના દેવળમાં પ્રાર્થના માટે જવું. દેવળ જતાં તે ગરીબગુરબાંને ઠીકઠીક દાન આપતો; અને એ ખ્યાતિથી જ થનારડિયરે તેને પત્ર લખી મદદ માટે પુત્રી મારફત યાચના કરી હતી.
આ ઉપરાંત વધુ સુરક્ષિતતા માટે તે નેશનલ-ગાર્ડની ટુકડીમાં પણ ભરતી થયો હતો. વરસમાં ત્રણ કે ચાર વખત તેને ફરજ ઉપર હાજર થવું પડતું.
કેસેટને આખો બગીચો પોતાની મરજી મુજબ ખેલવાકૂદવા અને સજાવવા માટે મળ્યો હતો. જીન વાલજિનને તો
