________________
૧૧૦ વાગ્યાના અરસો થતાં જોçટે પોતાની બંને દીકરીને રસ્તા ઉપર ચોકી રાખવા ધીમેથી કંઈક સૂચનાઓ આપી. પછી પાછો મોટેથી તેનો અવાજ સંભળાયો –
ડોસી શહેરમાં ગઈ ને?'
હા.”
આપણા પડોશીના ઓરડામાં કોઈ નથી એની ખાતરી છે ને?'
“આજ આખો દિવસ તે આવ્યો જ નથી; અને અત્યારે તો તેને જમવા જવાનો વખત પણ થયો.'
તોપણ ખાતરી કરી જોવામાં શું બગડે છે? બેટા, મીણબત્તી લઈને જોઈ આવ તો!'
મેરિયસ તરત ખાટલા નીચે સરકી ગયો. પેલી મોટી છોકરી બારણું ઉઘાડી અંદર આવી, અને અરીસામાં પોતાનું મોં જોઈ પોતાના વાળ સમ કરી, ગાતી ગાતી બારણું બંધ કરીને ચાલી ગઈ.
થોડી વાર બાદ બંને છોકરીઓ રસ્તા ઉપર ચોકી રાખવાના કામે દાદર ઊતરી વિદાય થઈ. ત્યાર બાદ મેરિયસ બાકી આગળ જઈને ખડો થઈ ગર્યો.
જોડ્રેટ પોતાની પત્નીને તેનું કામ સમજાવતો હતો. જો આ તુમાં તે ઘોડાગાડીમાં જ આવશે. તું ફાનસ સળગાવીને નીચે ઊભી રહે. તે દાદર ઉપર ચડે ત્યાં સુધી તેને ફાનસ ધરજે, પછી તે આપણી ઓરડીમાં દાખલ થાય એટલે તરત નીચે જઈ પેલા ઘોડાગાડીવાળાને પૈસા ચૂકવીને વિદાય કરી દેજે. લે આ પૈસા.”
જોન્વેટ હવે ઓરડીમાં એકલો પડ્યો. તેણે અંગારા ઉપરની ફરસીને થોડી ફેરવી જોઈ; તેની આગળ કશી આડ જેવું ઊભું કર્યું. પછી ખૂણામાં પડેલા દોરડાંના ઢગલા તરફ તે ગયો અને કશુંક તપાસવા લાગ્યો. મેરિયસે જોયું કે તે
