________________ ગરીબને ઘેર મરીબ પણ 67 પણ તમે ? તમે શું ખાશે ?" “હરામખોર, ખાઈ જા, બધું; મારે જ ખાવા માટે પૂરતું નહેતું, તે તારા જેવા ભુખાળવાને તો પૂરતું ક્યાંથી થાય? ખાઈ જ કહું છું !" પણ પેલે છોકરો ખાધા વિના બેસી રહ્યો. “હરામજાદા, ખાય છે કે, તને અને તારી આ દેડકીને બંનેને બહાર ફેંકી દઉં ? ખા અને લાંબો થઈને ઊંધ. તારે શું બીજું કામ છે ?" આ ધમકી સાંભળી તરત પેલે છોકરો ખાવા મંડ. પેલી છોકરી પણ હવે ધરાઈ ગઈ ઉસસ બે, “માળા પીધેલી ! હવે કશું ન પીવું જોઈએ એ બાબત બીજાઓને ઉપદેશ આપવા માંડ! " પછી પેલા છોકરા સામે જોઈ તેણે બખાળા કાઢવા માંડયાઃ “સગૃહસ્થ પિતાની બાનુને લઈને રાતે ફરવા નીકળ્યા છે. હું આખો દિવસ મહેનત કરીને મરી ગયો, પણ કશું મને મળ્યું નહિ; પણ આ તો બારણું ઠોકતા પધાર્યા અને તેમને માટે ભોજન તૈયાર લાવો! રાજાજી જાણે તો તરત તને આમ અજાણ્યાં ઘરોનાં બારણું ઠોકવાનું ભુલાવી દે ! આ રાજ્ય તે ગૃહસ્થો માટે છે; રખડતા ભામટાઓ માટે નથી. હું ઘરબારી માણસ છું, એટલે મને રક્ષણ આપવાની રાજાની ફરજ છે. મારી ઝૂંપડી ઉપર આમ ધાડ પડે! અને તે પણ ઉધાડપગા, ઉધાડમથ્થા મંગલાઓની ! જુઓને, મારા પરેણા તો જુઓ ! એના શરીરમાં ને માથામાં બરફેય કેટલો બધો ભરેલો છે, તે ઓગળીને મારી કોટડીમાં પાણીનું પૂર આવ્યું છે. કેટલે ઢગલો કેલસા બાળીશ તો પણ એ ભેજ સુકાશે નહિ. અને કોલસાના તો એક માપિયાના બાર ફધિંગ બેસે છે, અને આ ગામમાં આજે દિવસે એક ફોધિંગે કમાણી તે થઈનથી ! જુઓ તો ખરા, મારી વલે શી થઈ