________________ ગરીબને ઘેર ગરીબ પણ છોકરે એ અવાજમાં રહેલા નિમંત્રણથી તેમ જ તિરસ્કારથી સ્થિર થઈ ઊભો રહ્યા. અલ્યા ભટકેલ, અંદર આવ, કહું છું.” તરત જ છોકરાએ એક પગ પગથિયા ઉપર મૂક્યો. તે જ ઘડીએ એ ગાડા નીચેથી પાછે જોરદાર ઘુરકાટ આવ્યું, અને દાંત બહાર દેખાયા. છેક પાછો ઊતરી ગયો. શાંતિ !" માણસે બૂમ પાડી. પેલા દાંત પાછા હઠી ગયા. ઘુરકાટ બંધ થઈ ગયે. “ચાલ, ઉપર ચાલ્યો આવ.” છોકો ત્રણ પગથિયાં પરાણે ચડીને અંદર ગયે. અંદર કશો દીવો ન હતો. માત્ર સગડીના અંગાસને એ ઝાંખો પ્રકાશ હતે. સગડી ઉપર કશું રંધાતું હતું. તેની સેાડમ અંદર ફેલાતી હતી. કરે ખરેખર ઉર્સસ અને હોમેના મકાનમાં દાખલ થયો હતો. એકે પશુભાષામાં ઘુરકિયું કર્યું હતું, બીજાએ માનવભાષામાં છાંછિયું. તારા હાથની થાપણ નીચે મૂકી દે,” માણસે ફરમાવ્યું. આ છોકરાએ એક પિટી જેવું હતું તેના ઉપર એ વીંટે જાળવીને મૂ. બાળકી જાગી ન ઊઠે અને રડવા ન માંડે તે કારણે. “બેટમજી જાણે મોટી વાત હોય એમ જાળવીને તારું પિટલું મૂકે છે ને! જાણે તારાં ચીંથરાંના વીંટાને વાગી બેસશે, કેમ? તું કેaણ છે, જવાબ આપી દે. અત્યારે શેરીમાં ભટકવા ક્યાંથી નીકળે છે? ઊભો રહે, પણ ચૂપ; બેલીશ નહિ. પહેલાં જરા ગરમ થા. કરીને છેક લાકડું થઈ ગયું છે! નીકળને રખડવા, આ ટાઢમાં! તારા બાપે દલ્લે દાટો છે તે !" એમ કહી તેણે તેને હાથ વડે સગડી પાસે ધકેલ્ય, પણ તે ઘડીએ એને ભીને પલળી ગયેલે જાણી તે બોલ્યો, “વાહ, બેટમજી.
