________________ ગરીબને ઘેર ગરીબ પરેણા બે કે ત્રણ વખત પેલી બાળકી રડી પણ ખરી. તે વખતે ચાલતાં ચાલતાં જ તે તેને મૂલાની જેમ ઝુલાવી લે. થોડા વખત બાદ તે પાછી ઊંઘમાં પડી. મેદાન ખાડાટેકરાથી ભરેલું હતું. કોઈ કોઈ વાર બરફ એટલે બધો ઊંડો આવતો કે છોકરો તેમાં કમર સુધી ઊંડે ઊતરી જતો. તે વખતે માત્ર ઢીંચણના જેરથી જ રસ્તો કરી તે આગળ વધતો. પોતે જે એક વખત ગબડી પડ્યો, તે પોતાનાથી ફરી પાછા ઊભા નહિ થવાય એ ભય હવે તેને કોઈ પણ પ્રયતને ટટાર રાખવા લાગ્યો. બરફમાં ગબડી પડેલી આ બાળકીની માતાની વલે તે હમણાં જ જોઈને આવ્યો હતો. કઈ કઈ જગાએ લપસણો ઢાળ આવતો ત્યારે બંને હાથમાં આ વજન સાથે તેને પગના જોરથી જ એ વટાવવો પડતો. દોરડા ઉપર ચાલતા નટને તે સમધારણ રાખવા હાથમાં વાંસને પણ આધાર હોય છે. આને તે તેને બદલે ઊલટે ભાર હતા. અને પિતે કઈ વસ્તી ભણી આગળ વધી રહ્યો છે, એવી ખાતરીને પણ તેને આધાર નહોતો ! જે તેને રસ્તો ખબર હોત, તે તેને ખ્યાલ આવત કે તે જરૂર કરતાં વધુ લાંબો રસ્તે લઈ રહ્યો છે. અચાનક બરફનું તોફાન ઠંડ્યું. તેની આંખની આસપાસ છોઈ રહેલું એ પડળ દૂર થયું તેની સાથે તેણે જોયું કે, થેડે જ દૂર મકાનેનાં છાપરાં અને ધુમાડિયાં ડોકિયાં કરતાં હતાં. વસ્તીની નજીક તે આવી પહોંચ્યો હતો. થોડી જ વારમાં મકાને આવતાં તેણે એક સારું મકાન જોઈ બારણું ખટખટાવ્યું. ઘણી વાર થોભવા છતાં તથા બારણું ખટખટાવ્યા છતાં જવાબ ન મળ્યો, એટલે તે થોડો આગળ બીજા મકાને ગયા. પિતાનાં ઠરી ગયેલાં આંગળાં બરાબર અવાજ નહિ કરી શકતાં હોય એમ માની, હાથમાં પથરે લઈ તેણે તેના વડે જોરથી બારણું
