________________ 57 બરફથી હદય ટાટું ન પડે અને પાછી ઊભી થઈ શકી નહિ હોય, એટલે ધીમે ધીમે બરફે તેને ઢાંકી દીધી હશે. તેણે પોતાની બાળકીને અપાય તેટલી હૂંફ આપવા છાતીએ દાબી રાખી હશે, અને પછી તેના પ્રાણ ચાલ્યા ગયા હશે. - પેલી બાળકી હવે હાથમાં ઊંચકાતાં રડતી બંધ થઈ ગઈ. પણ તેનું ઠરી ગયેલું લોહી તેના હૃદયને ક્યારે સદંતર ઠારી દે એ કહેવાય નહિ ? તેની માના ઠંડા બની ગયેલા શરીરે તેના શરીરને મૃત્યુને ઠંડા ડામ ક્યારનો ચાંપી દીધો હતો. બાળકીના હાથ, પગ, ઢીંચણ વગેરે અવયવો બરફથી જામી ગયા હતા. છોકરા પાસે કેરું કપડું કહો તો તેનું પેલું જાકીટ જ હતું. તેણે તરત એ બાળકીને પેલી મરી ગયેલી માની છાર્તા ઉપર પાછી સુવાડી દીધી અને પછી પિતાનું જાકીટ કાઢીને તેમાં પેલી બાળકીને વીંટાળી દીધી. પછી તેને ઊંચકી લઈ, પિતે લગભગ નગ્ન અવસ્થામાં વરસતા વરસાદમાં ફરીથી ચાલવા માંડ્યો - કંઈક ગરમી પિતાના શરીરમાં જ રહે તે માટે! પેલી બાળકી પિતાનું માં છોકરાના ગાલ પાસે લાવી કંઈક હૂંફ લાગતાં ઘસઘસાટ ઊંધવામાં પડી. પેલી સ્ત્રી તો બરફમાં સૂતેલી જ રહી–પીઠ બરફ તરફ અને મેં રાત્રી તરફ. પરંતુ જે ક્ષણે પેલા છોકરાએ તેની બાળકીને પિતાના એકના એક જાકીટમાં લપેટી, તે વખતે કદાચ અનંતના ઊંડાણની યાત્રાએ ઊપડતી તે માએ એ છોકરા તરફ મીઠી નજર કરી લીધી હશે.
