________________ લાફિંગ મેન “તે હલેસાં મારો, સઢ ચડાવો.” “કશું રહ્યું નથી; કૂવાથંભ જ નથી.” “તાડપત્રીને સઢ બનાવો, એક વળો ઊભો કરી તેને એ સઢ ભરાવો. પવન આપણને મદદ કરશે.” “પવન જ શાંત પડી ગયો છે.” હવે આખરી અંત જ આવી રહ્યો હતો. બચવાની કોઈ જ આશા રહી નહોતી. છેવટના ઉપાય તરીકે વહાણને બની શકે તેટલો બોજો ઓછો કરવાનો વિચાર તેમને આવ્યો. અને તેમણે હાથમાં આવે તેટલો સામાન દરિયામાં ફેંકવા માંડ્યો; જેથી જહાજ હલકું થતાં પાણી કઈક ધીમેથી ભસય. જહાજમાં હવે જીવને પગી કશું સાધન બાકી ન છું માણસે અને જહાજનું ડૂબતું ખોખું એ બે જ વાનાં હવે બાકી રહ્યાં ! જે કંઈ ઉલેચવાનું સાધન હાથમાં આવ્યું, તે લઈ તેઓ પાણી ઉલેચવા પ્રયત્ન તે કરવા લાગ્યા. પણ વધુ પાણી ઉલેચાય તેવું કશું ધન જ તેમની પાસે રહ્યું નહોતું. એક પીપ જેટલું નવું પાણી અંદર પેસતું હતું અને માલો ભરીને જૂનું પાણી ઉલેચાઈને બહાર નીકળતું હતું. જાણે કંજૂસનું ધન ! હવે મુખિયે બે, “કશું વહાણમાંથી ફેંકી શકાય તેવું બાકી રહ્યું છે ?" “ના.” “હા,” બુવાજી બોલ્યા. “વજનદાર એવું કશુંક ?" “હા, ઘણું જ વજનદારઃ આપણુ પાપને બોજ.” “એટલે?” “એટલે એ કે, તમે સૌ હવે ઘૂંટણિયે પડો. આપણું પાપને બેજ હવે આપણે દરિયામાં ફેંક્યાને બાકી રહે છે. એ જ જ