________________ પ્રિમી જોઇએ! પતિ નહિં 227 ડિયા ! મારે પિતા પણ છે - ઉર્સસ ! મારું ઘર હવે મહેલ બન્યું છે, તે તે હું મારા પિતાને જ આપીશ. મારું નામ મુગટની પેઠે હું ડિયાને પહેરાવીશ. ચાલે ! ઉતાવળ કરો ! ડિયા, આ હું આવ્યો.” અને આવી ધૂનમાં ને ધૂનમાં તે કમરાની બહાર નીકળે. બહાર મોટી ઓસરી હતી. તે આગળ ચાલ્યો. બીજી ઓસરી આવી. બધાં બારણું ખુલ્લાં હતાં. તે એક કમરામાંથી બીજા કમરામાં, એક ઓસરીમાંથી બીજી ઓસરીમાં એમ બહાર નીકળવા માટે આગળ ને આગળ ચાલ્યો. પણ મહેલ એ એક જાતનું ગાઢ જંગલ હોય છે, તેની તેને ખિબર ન હતી. આ જંગલ પણ કેવું ? નર્યા કમરાઓ અને નરી ઓસરીઓનું. કમરા પણ એક એકથી ચડિયાતા; એક એકથી શોભીતા. કેટલીક તે પહોળી ભીંતને જ કોતરીને બનાવેલી ગુપ્ત તારવાળી કેટડીઓ જ હતી. અને એ ગુપ્ત કેટડીઓમાં શાં શાં ગુપ્ત અને તેથી કારમાં કામ નહિ થયાં હોય ! ખૂન, અત્યાચાર, બળાત્કાર બધું જ ! અને મોટા મહેલમાં આવા ગુપ્ત કમરા પેઢી દર પેઢી નવા નવા બનતા જતા હોય. નવી પેઢીની નવી જરૂરિયાત માટે અથવા નવી ગુપ્તતા માટે પણ! અને કેવી, કેટલી બધી સીડીઓ ? ડ્રિનપ્લેઈન બહાર જવાની ઉતાવળમાં હતો, પણ તે અંદર ને અંદર ક્યાંક અટવાયે જતો હતો. ઓરડાઓને અને ઓસરીઓને પાર જ નહોતો આવતો. પણ નવાઈની વાત એ હતી કે કોઈ જીવતા માણસની હિલચાલને અવાજ પણ આવતો નહોતો. કોઈ કોઈ વાર તેને લાગતું કે
